இல் வாழ்வு

 ===== இல் வாழ்வு =====

தூக்குங் காபுஹெ துடரு மேயுமைன்
சுழியஞ் சாத்துக்குள்ளே யாகுமே
பார்க்கு மலிபுலாமீம் ஹேயுந் தவுசில்நிற்கப்
பழக்க மலிபுலாமீ மாகுமே
காக்குந் தேயும் ஹேயுங் கருதுங்கமலஹூவும்
கருவு மெழுத்தைக்காணு முனைக்குள்ளே
ஆக்குஞ் சகலகுரு காபும் நூனுக் குள்ளே
யடங்குந் தமிழட்சரக் குருவும்பார்.

இல்லென்ற றெழுத்தைப் பற்றி - இரு
வாசலைப் பூட்டி யடைத்துப் பிடித்துக்
கொல்லன் துருத்திகொண் டூதி - நல்ல
கோலமாய் மூலக் குகையை யெழுப்பி
வில்லின்மேல் நாணம்பை யேற்றி - வெகு
வேகமா யொன்பது வாச லடைத்து
அல்ஹம்தில் ஒன்றாகி நின்ற - நந்தம்
ஆதியை நன்றாகக் கண்டுகொண் டேனே

உச்சிதனிலிருந்து - வுரு
வாகி அலிபாகியே நடுவே
பச்சிதனிற்றரித்துப் - பல
மாகவேஇல்லென்றிருந்கொண்டு
வெச்சிதனைக்கடந்து - இல்
லல்லாஹூவென்றயெழும்பிநின்று
அச்சரமானதுவை - யரு
ளாகத்தருந்திருக்கையிதுவே

வித்துஞஅ சிலமரமும் வேருமிவை மூன்றும்
புத்தி யறிவிக்கப் பூண்டிறைவ - னுற்றுரைப்பான்
ஆவென் றதின்பொருளை யார்க்கும் நவிலாதே
ஊவதனுக் கப்பாலென் றோதிவிடு - நீயெவர்க்கு
பாலுமாம் பாலெரியும் பர்வமெறிந் தாலுனக்குத்
தேனுமா மென்றே தெளி .

மிக்கசிறி யோர்க்கு மெல்லியர்க்கும் வீணருக்குஞ்
சற்குருவி ணுண்மைமொழி சாற்றரிது - மக்கநபி
வாகா யெடுத்துரைத்தோர் வான்பொருளைக் கண்டி
சாகாமற் செத்தவர்க்கே தாம்.

அழுக்கறுத்து மெய்யை யறிந்தோர்முன் சென்று
சுளுக்கறுத்து நீகேளு சொல்லுவா - ருட்கருத்தில்
வஞ்சகத்தை நீக்கி வான்பொருளை யென்றுமவர்
தஞ்சமெனக் காட்டுவார் தாம்.

பொருளொரு பொருட்டு மெல்ல பூமிவிட் டகல்வா ரானா
லருளொரு பொருட்டி னாலே யவனியை நோக்கிற்
மிருளைவிட் டகல்வா ரில்லென் றிலங்கிய கலிமாக்
வெருளதை நீக்கி மேலா சனத்தில்வீற் றிருப்பா ரன்றே.

இல்லென நிரம்பி நின்ற வெழுத்தினைக் கமலத் துள்ளே
மெல்லவே யிருத்தி வாங்கி வெறுப்பினை யகல நீக்கிச்
சொல்லினுஞ் சொல்லா வண்ணந் தோத்திரஞ் செய்வீ ரா
கல்பெனும் நயனத் தூடே கதிரவ னொளிய தாமே.

மலிவாக வருநாலு ஹறுபேதென் றுணறார்கள் மனங்காபிரா
மெலியாத ஹறுபேதென் றுணர்வோர்கள் வெகுஞான வெளிசேர்குவார்

வெளிசேரும் படிஞானச் சுடரஞ்சு வெளிகாண்பர் வெகுராசி
மொளிசேரு முயிராவ தொருநாளு மொழியாதே யுடலானதி
வருநாலு மறையோது கலிமாவி னொளிசேரும் வகையான
றெளிவாக விருநாலு ஹறுபான திருநாம மெழுந்தில்லின்

கொள்ளுவா ரீமா னுள்ளோர் குறியெல்லாம் புகலக் கேண்
ள்ளுவார் நாயன் வைத்த நடுவினி லருளை நோக்கி
பிள்ளுவார் கலிமாத் தன்னை விரைந்திரண் டெழுத்தா
யள்ளள வெனினும் நீங்கா ரியங்குவார் மூச்சு னோடே.

சொல்லுவார் அலியே மேனி சுகமுறும் பாசத் தாலே
வெல்லுவான் இபுலீ சும்மை வெருட்டுவான் பயப்ப டாமல்
வில்லுநா ணுடம்பு றூஹாய் விழியம்பாற் றொடுதங் கெய்
இல்லில்ரண் டெழுத்தொன் றாலே யிறைவனைக் காண லாமே .

உடுதுகி லழுக்கை நீக்கு முவமையோ லுணர்ந்து நீங்க
ளடுதவ வசனந் தெளபா வாடையை வெளுக்கு மாப்போ
லிடுதவங் கமலத் தில்லென் றேற்றிடப் பாவந் தீரும்
முடுகுவா றறுஷின் மேலோன் முஹப்பத்தி லாவா ரன்றோ

ஆவா ரவனியின்மே லானவறு ஷைக்கடந்து
போவார் பிதர்க்கணம் போகாமற்-சீர்பாதஞ்
சென்றுதொழு வார்கமலத் தில்லென்ற சத்தநலங்
கண்டு தெளிவார்கள் ஹக்காவா-ரென்றுமுள்ள
நிச்சயத்தைக் காண்பார் நினைவுகலங் காதிருப்பார்
நற்செயலி லேமனத்தைக் நாட்டுவா-ருட்சிவத்தை
நாடி யிருப்பார்கள் நானுமல்ல நீயுமென்று
தேடி யிருப்பார் தினம்.

நாலினை இரண்டுஒன்று ஆக்கி நடுவினில்
மெலினின் முறைகண் மூன்றில் விதமதாய்
காலினின் மறைய நாலும் கதிரவன் ஒளியே
பாலினை உண்டு ஞானப் பதியினில் சேர

இல்லல்லா நாலில் ஒன்றை இருத்தியே
சொல்லெலாம் இரண்டும் கூட்டிச் சுரு
கல்லெலாம் உருகச் சாடும் கனிந்தனே
வெல்லலாம் மனத்தை எல்லாம் விண்

செய்யினு மேவல் தந்தை செயலினைச் செய்யுந் தா
சய்யிரு வகையுங் கூடித் தரித்தொருரூப மாகிப்
பொய்யிரு ளகன்று ஞானப் பொருளெனக் குபதே
அய்யரென் னுளத்தில் வாழ்க ஆமினல் லாகு ஆமீ

சொல்லு மடியவரைத் தூடணித்து மேலோர்கள்
கல்பதனுக் குள்ளுறையுங் காவலனே - இல்லெனவ
தெல்லா வுயிர்க்குமிர ணப்பொலிவு றஹமத்தோ
டல்லா வெனப்பெருமை யானவனே - வல்லானே
எண்ணு மெழுத்தி லொளியுருவா யெவ்வுயிர்க்கு
மன்னன் சிவமயமென் றாள்பவனே

வல்ல பங்கொடு  மறையுச்சி பழுத்துமண் ணுல
நல்ல றந்தரும் ஞானத்தின் நடுவுச்சி பழுத்தங்
கில்லே னும்பொரு ளுடைவதெவ் விடத்திலெ
புல்ல னையுவந் தடிமைகொள் ளெவர்க்குநற்

கருதி யெவருங்கண் டுணராமலே
காய மதில்மாயப் பொருளாயெங்கும்
சொருகி வுயிர்களோ டிணங்கிமண்ணில்
சுணங்கித் திரிகின்ற பொருளையார்க்கும்
உருகிக் கிடக்குநல் லுள்ளன்பினோ
டொழித்தங் கிருக்கின்ற வுறும்பொருளே
வெருவிப் பயந்துன்னோ டிரந்துகேட்பேன்
விதன மறிந்தெனக் குதவிசெய்வாய்
மருவிப் பெரும்பிழை வாராமலே
வல்லோ னேயுன்ற னடைக்கலமே.

இல்லென் றுனையடியே னேத்துதல்கண் டா
கல்புமுரு காதோவிண் ககனருரை பேசாரே
செல்லுமெங்கள் பிழைபொறுத்துன் றிருவுள
சொல்லும் பிறவாதோ துயரறவே துய்யவனே

செல்லென்றுலகி லெனைப்படைத்த தீனேயெனது தீ
அல்லும்பகலு முனைத்தேடி யடியேன் முறையிட் டரு
வெல்லுமுயர்கா தேறாதோ வேந்தாவெனக்கும் வீதியீ
இல்லென்றடியேன் புகழ்ந்ததுனக் கேற்றதிலையோ

ஆதி யொருவனை மறந்துலகி
லனேகம் பிழைகள்செய் திறந்தாலங்கண்
நீதி பெறுமுயிர் தனையோ விண்ணோர்
நெறிசே ருடலையோ கேட்பார் பின்னே
சோதி யருட்படி நரகி லிட்டுச்
சுடும்போது படுந்துய ரவனோ நாமோ
ஓதி யுணர்ந்தோர்க ளடியேன் சொன்ன
வுண்மை யறிந்துரை சாற்று வீரே .

ஆதியும னாதியாய் அஹமதுமு ஹம்மது
சோதியா யேக சுபசொரூபாய் -நீதியாய்
இப்புவியில் வந்துயிர்க் ளெல்லவர்க்குந்
நிற்பவரை நெஞ்சே நினை.

ஆதிபெரும் பொருளே யழிவில் லானே
அன்னை யிலுமன் பானபெரி யோனே
சோதியிறை யோனே துவக்கமில் லானே
துய்யவனே யெல்லாம் படைத்தமிழிப் போனே
நீதிபெற வெங்கு நிரம்பிநின் றோனே
நிச்சயப் பொருளே நிகரில்லா ஞானமே
ஓதியுணர் வல்லார்க்கு முத்தமப் பொருளே
உண்மையா யென்மனத் தழுக்கறுப் பாயே.

ஆருமின பேரென்றுனை யறியாமலே நெஞ்சுள்
சேரும்புகழ் தேடும்படி தெரியுமுறை யேநீ
ஓருமுப தேசமொரு நாளுமென துள்ளம்.
பாரில்மற வாமலுயர் பாடந்தரு வாயே.