மனம் ஒரு பேய்

 ஆனால் மனம் எனும் பேய்இதை நம்ப மறுக்கிறது..அது ஆகாயத்தின்மேலே குடியிருக்க்ம் ஏதோ ஒரு கற்பனைஆண்டவரின் துணையே பெரிது எனநினைப்பூட்டுகிறது..அதையே நம்பசொல்லுகிறது...மனம் மனத்தையேஏமாற்றுகிறது...இருப்பதைஏற்றுகொள்ளமறுத்து விட்டு இல்லாததைஏற்றுகொள்ள வலியுறுத்துகிறது..மாயபிசாசே அப்பாலே போ.

சிவ சிவாகலிகாலம்...மனமே கேட்டு படி...அங்ககைலாயத்துல இருந்துகிட்டு சிவனார்பிரபஞ்சத்தை படைத்தார் என்பதைகற்றுணர் ..மனமே...ஏய் உன்னையத்தான்மனமே உன்னையத்தான்...ஏன்பிதற்ருகிறாய் என் மனமே ஏன்பிதற்றுகிறாய்...நீயும் மாயசொப்பனத்தின்வடிவழகு கண்டுமலைத்தாயோ...சிதம்பரத்தில் வாதவூரார்கண்ட சிவன் பொற்சிலைக்குள் மாயமாய்மறைந்ததையும் கண்டாயோ..ஏய் மனமேஇன்னும் தெளிவிலையோ உனக்கு..ஏய்அழகிய பல உலகங்கலை உன் சிற்றணுதொகுப்பால் காட்டி வித்தை புரியும்மனமே நீ உனராயோ..

கண்டதெலாம் அனித்தியமேகேட்டதெலாம் பழுதெ நீ உண்டதெலாம்மலமே என வள்லல் பெருந்தகை பாடிசென்ரது கூட உணராமல்இருக்கின்றாயோ மனமே...நீ திருந்துவதுஎப்போது...உன்னையே கட்டி மேய்த்துஓய்ந்து விட்டேன் மனமே..என்று நீ உன்கற்பனை கொட்டைக்குளிருந்து மீண்டுவரபோகிராய்...யுகங்கள் எத்தனையாககற்பனைகட்டிகொண்டாய்...கற்பாந்தங்கள்எத்தனையென கனவுகட்டிகொண்டாய்...இது தான் உன் நித்தியவேலையோ என் மனமே..உணர்வாய்திரும்பி எழு என் மனமே மாய்ந்துவிடாதே..கற்பனை சாகரத்துள்மீழ்கிவிடாதே...ஏய் கொள்லிபிசாசேஉன்னைத்தான் சொல்லுகிறேன்..ஏன்இப்படி பிதற்றல்?..ஏன் இந்தமயக்கம்..எண்ணிலொகோடி தேவர்கள்ஆமே என எண்ணிலொகோடிதவமிருந்தாயே..இன்னுமா உன் மயக்கம்மாறவில்லை..??விழி மனமே விழி

.மனம் பக்தியில் முதிர்ந்துசித்தியில் சிறந்து விடினும் மயக்கம்மாறா....ஏனெனில் பக்தியெலாம்சித்தியெலாம் மனத்தின் மயக்கமேதாம்....பக்தி முற்றி பழுத்து கனிந்து விடும்தருணம் வரைக்கும் மனத்தின் மயக்கம்இருக்கும் தொடர்வுறாது நிற்க்கும்.பிற்பாடு தான் மனம் தன்னையேமாய்க்கும் தருனம் வரும்...அப்போது தான்“உன்னுடைய்ம் உன் உயிரையும் எனக்குதந்தாய்..என்னுடலையும் என்னுயிரையும்நீ கொண்டாய்” என்பது மலரும்..மனம்ரெண்டற்று பக்தனும் பரமனும்ஒன்றாவர்...உடலும் ஒன்றாகி உயிரும்ஒன்றாகும்....அது கடைசி நிலை...மனம்ரெண்டற்று போனபின்னர்நிகழ்வது....அது வரை கற்பனைதான்...மனத்தின் மாபெரும்கற்பனை....பக்தெனும் பரமனும்இணைந்து விட்ட பிறகு பக்தி என்பதுபயனற்று போய்விடும்

====================================

ஆன்மாவே ரெண்டாகிமனம் என திரிகிறது..உண்மையில்மனமே ஆன்மா..மனமில்லையெனில்ஆன்மா என தனியாகஒன்றுமில்ல்லை...ஆன்மாவும் மனமும்ரெண்டாக பிளவு பட்டிருப்பதே ஆன்மாவும்மனமும் இரண்டு என பேதலிக்கவைக்கிறது

 நான் நான் என ஆன்மாவைசுட்டி காட்டிகொண்டிருப்பதே மனம்தான்..அது தன்னையே தான் எனசுட்டிகாட்டுகிறது...வேறு அதை விட்டுபின்னமாக இருக்ககூடிய வேறொருபொருளை அல்ல...மனமே மனத்தைசுட்டிகாட்டி இது ஆன்மா என மலைக்கவைக்கிறது

பார்ப்பவனும் நானே..அதைபார்க்க வைப்பவனும் நானே..இது தான்நிலை....இது மயக்கம்

இவை ரெண்டுமாகஇருப்பது மனம் எனும் ஆன்மாவே தான்

புற உலக காட்சியைகண்னை கட்டியும் நிறுத்தலாம்...புற உலககேள்வியை காதை பொத்தியும்நிறுத்தலாம்...ஆனால் மனம் ??

விழிப்புறாது..தான் தான்மனமாகவும் ஆன்மாகவும் இருக்கிறேன்என மனம் உனராது...மனம் உணராதுஎன்றால் ஆன்மாவும் உணராது

மனமே கற்பனைகட்டிகொண்டு உலகைருசிக்கிறது...அதுவே அதை பலனையும்அனுபவிக்கிறது....எது வரை?..ரெண்டாகஇருக்கும் வரை இது தொடரும்

அந்த ‘நான்” எனும் ஆன்மாமனதினால் நிலை பெறுகிறது

இப்படி மனம் வேறு ஆன்மாவேறு என நில்லாதிருப்பது அத்வைதம்

அப்போது ஆன்மா பிரம்மம்எனவும், மனம் மாயை எனவும்பகுக்கபடுகிறது

இதையே மாயைஅகலுதல்...அல்லது மாயை லயிப்பதுஎன்றார்கள்...தானாக பிளவு பட்டிருந்தமனமே ஆன்மாவாக ஒன்றாகிறது

ஆம்...எக்காலமும்ரெண்டாகவே தான்இருக்கிறோம்..ஏனெனில் அது அதன்இயற்கைஆனால் சீக்கிரம்முடிவதில்லை..மனம் தானே ஆன்மா எனஅறிவதில்லை..அதன் உபாயவும்தெரிவதில்லை..அந்த அனுபவம்எக்காலத்திலும் அது கண்டதுமில்லைகேட்டதுமில்லை

ஆன்மா ஆன்மாவாகவேஎக்காலமும்சுழன்றுகொண்டிருக்கும்...மனமும்எக்காலத்துக்கும் மனமாக ஆன்மாவிடம்ஒட்டி அனுபவிப்பித்து கொண்டிருக்கும்

பகவான் என்பதும் மனதின்வேலையே தான்...தன்னில் இருந்துபிறிதாக ஒரு பகவானும் இல்லை

பகவான் என்பது துணைக்குஒரு ஆளை மனமே செய்யும் ஏற்பாடு தான்