உடல்=உயிர் =நான்

 ஒரு செயலை செய்வது உடல் ஆயினும் அதை செயலாற்றுவிப்பது உயிர் தான்.நம்முள் உயிரை அறிய அது இன்னமும் அதிகம் சாத்தியம். உயிரை அறியாத காரனத்தால் ‘நான்’ தான் இவற்றையெல்லாம் செய்கின்றேன் என மனம்தன்னுரிமைகொண்டாடுகின்றது. உயிரே உடலை இயக்குகின்றது எனும் திடம் மலர மனம் உரிமை கொண்டாடுவது விட்டு போகும்  அதான் ஞானிகளை அடித்தால் கூட ‘ஏய் ..நீ தானே கேட்டு வாங்கினாய் ..அடி படு” என உடலை பார்த்து சொல்லுவார்கள்...அங்கே அடி படுபவர்கள் கூட உடலும் உயிரும் தான்..’நான்’ இல்லை. அப்புறம் மனம் திரும்பி தன்னையே பர்க்க ‘நான்’ நான்’ என இவ்வளவு காலம் சொல்லி கொண்டிருந்தது யாரென்றால் மனமாகிய நானே..என்னையே நான் என சொல்லிகொண்டிருந்தேன் என புலனாகும்.அங்ஙனம் மயக்கம் அற்றுபோகும்மயக்கம் தெளியத்தான் அது புலப்படும்..அது வரைக்கும் ‘நான்’ வேதாளம் மாதிரி தொங்கிகிட்டு கிடக்கும் தோள் மேல  மனம் தனியாக உடலை இயக்கமுடியாது..அதற்க்குத்தான் உயிர் உடலுக்குள் இருக்கின்றது. இந்த உயிரில் இருந்து தான் பிராணன் மனதுடன் தொடர்பில் உள்ளது.ஒருவர் மேலிருந்து கீழாக பார்த்து கொண்டிருக்கிறார், மற்றொருவர் கீழிருந்து மேலாக சுடர் விரித்து இயக்கமுற்றிருக்கிறார். மனமாகிய நான் மேலிருந்து உயிரின் ஊடாக உடலில் வர்த்திக்கிறேன். உயிராகிய மற்றொரு ‘அவர்’ உடலில் இருந்து மேல் முகமாக பிரணனாகிய சுவாலையை விசிரிம்பித்து மனதுக்கு உஷ்ணம் கொடுத்து உடலில் வழி நடத்துகின்றார்  கீழிருக்கும் உயிரோ ,உயிரில் இருந்து பிரகாசிக்கும் பிராணனோ ‘நான்’ எனும் மமதை கொள்வதில்லை, அதனாலேயே ‘அவர்’ என குறிப்பிட்டடேன். மனம் மட்டும் தான்’நான்’ என மமதை கொள்ளும். உண்மையில் அது வெறும் மமதை மட்டுமே...வெங்காயம் போல உள்ளே ‘நான்’ என ஒன்றுமில்லை. மனம் தான் நானாக இருக்கின்றது அதனாலேயே, ஸ்வாத்மாராமனும் ஹடயோக பிரதீபிகையில் ‘யத மன தத பிரான... தத பிரான யத மன:” என குறிப்பிடுகின்றார்