மாறுநிலை

மாறுநிலை


ஆங்கிலத்தில் ஒரு வார்த்தை “த்ரஷ்ஹோல்ட்”,அதன் தமிழாக்கம் தான் மாறுநிலை என்பது.அதாவது ஒரு பொருள் அதன் தன்நிலையில் இருந்து மற்றோர் நிலைக்கு உருமாற்றம் பெற வேண்டும் எனில்; அதன் இருப்பின் பிணைப்பு அறுந்து போக வேண்டும் எனில்;அதன் ஆற்றல் தன்நிலை ஆற்றலில் இருந்து அதிகரித்து உச்சநிலை ஆற்றலை கடந்து போக வேண்டும்.ஆப்படி உச்சநிலை ஆற்றலை கடந்து போகும் எல்லைக்குத்தான் மாறுநிலை ஆற்றல் என பெயர்.


எல்லா பொருட்களும் தத்தமது பிணைப்பின் தன்மைக்கு தகுந்தபடி; பிணைப்பின் ஆற்றலுக்கு தகுந்தபடி; பிணைப்பின் வலிமைக்கு தகுந்தபடி; பிணைப்பின் கோணத்துக்கு தகுந்தபடி;பிணைப்பின் இயல்புக்கு தகுந்தபடி ஒவ்வோர் மாறுநிலை எல்லையை கொண்டிருக்கின்றன என புரியலாம்.மட்டுமல்ல, ஒவ்வோர் பொருளுக்கும் ஒவ்வோர் ஆற்றல் கொளும் தனித்திறமையும் இருக்கின்றன, சில பொருட்கள் அதிசீக்கிரம் ஆற்றல் கொளும், சில பொருட்கள் மிகவும் தாமதமாக ஆற்றல் கொளும், சில பொருட்கள் ஆற்றல் கொளும் அதே விகிதத்தில் ஆற்றலை இழக்கும் தன்மையையும் கொண்டிருக்கும்.இவை இரண்டின் தன்மையை பொறுத்து மாறுநிலை ஆற்றல்அமையும்.


அது போல எந்த பொருளுக்கு ஆற்றல் ஊட்டும் விதங்களும் விதவிதமாக அமையும், பலவித யுக்திகளால் பலவிதமாக ஆற்றல் ஊட்டமுடியும்,அது பொருளின் தன்மைக்கும் அதன் பிணைப்புக்கும் தக்கபடி அறிந்து செறிவூட்டப்படுகின்றது. மாசற்ற பொருட்கள் அதிசீக்கிரம் ஆற்றல் செறிவூட்டம் பெற தகுதியானவைகளாகவும், மாசு கலப்புள்ள பொருட்கள் அத்தன்மை குறைவு பட்டுள்ளனவாகவும் இருக்கும் என்பது இயற்கையே.


ஆகையினால் ஒரே யுக்தியினால் எல்லா பொருட்களும் ஆற்றல் ஊட்டம் பெற வாய்ப்பில்லை,ஒரு வேளை சில சமயங்களில் யதேச்சையாக அமையவும் வாய்ப்புண்டுதான்.ஒரே இனத்தை சார்ந்த இருவேறு பொருட்கள் கூட ஒரே வித ஆற்றல் ஊட்டம் பெற்றுக்கொள்ள சிலபோது வாய்ப்பு இருக்காது,எத்தனை ஆற்றல் செலுத்தினாலும் ஒன்று ஆற்றல் கொள்ளும் ஆனால் அதே இனத்தை சார்ந்த மற்றொன்று பெற்ற ஆற்றலை உடனடியாக இழந்து கொண்டும் இருக்கும்.


மனதின் ஆற்றல் ஊட்டமும் இவ்வண்னமே தான்,அதனாலே தான் ஒரே குருவின் கீழ் வித்தை கற்றவர்கல் அனைவரும் ஒரே போல ஆற்றல் பெறுவதில்லை,யதேச்சையாக சிலபேர் கொள்வதுமுண்டு. அதுபோல ஒரே வித யுக்தியை சிறந்த குருமார்கள் அனைவருக்கும் ஒருபோல பயில வழங்குவதுமில்லை.ஏனெனில் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு தந்த்தன்மையினை கொண்டவர்கள், தந்த்தன்மை கொண்ட மனநிலை ஆற்ரல் நிலை, கொள்நிலை,பிணைப்பிநிலை, இழப்புநிலை கொண்டவர்கல்.பிரபஞ்சத்தில் ஒன்ரை போல மற்றொன்று ஒரே விதமாக இருப்பதில்லை.ஒருபுளியமர இலையில் இருக்கும் ஒவ்வொரு இலையும் ஒவ்வொரு தன்மை அமைப்பு கொண்டவை.இயற்கையின் படைப்பில் அதிசயம் என்பது ஒன்று போல் மற்றொன்று இருப்பதில்லை.மணம் குனம் தன்மை வண்ணம் தோற்றம் அளவு என அனைத்தும் மாறுபாடு கொண்டவைகள் என்பது நுண்புல அறிவால் காணலாம்.ஆனால் மனம் இவற்றில் பிரமிப்புண்டு நிற்கின்ரது என்பதே உண்மை.


மனதை கடக்க வேண்டும் எனில், மனதில் பிணைப்பை அறுந்து போக செய்ய வேண்டுமெனில், அந்த மாறுநிலை ஆற்றல் எல்லைக்கு மனம் செல்ல வேண்டும். எப்போது மாறுநிலை எல்லையை மனம் கடக்கிரதோ அப்போது உருமாற்றம் சாத்தியமாகின்ரது.அது இன்றும் ஆகலாம்,நாளையும் ஆகலாம், எண்ணற்ற கோடி கற்பாந்தங்களும் ஆகலாம், ஒரு நொடி பொழுதிலும் ஆகலாம்,....கடந்து போங்கள்

ஸ்ரீலஸ்ரீ

 ஸ்ரீலஸ்ரீ”

ஸ்ரீலஸ்ரீ - śrīlaśrī - ശ്രീലശ്രീ - శ్రీలశ్రీ - ಶ್ರೀಲಶ್ರೀ - श्रीलश्री - zrIlazrI”

இதன் பொருள் என்னவாம்

எப்போதும் ஸ்ரீ என்பது ஹ்ரீம் கடந்து விளங்கும் தன்மையது, கீழ்நிலை சக்கரங்களில் இருக்க வாய்ப்பில்லையல்லவா, ஹ்ரீம் கூட பரசிவாந்த நிலைக்கு வியாப்தி கொண்டது என பாஸ்கராச்சார்யாள் விளக்குகின்றார்.அப்போது நிச்சயமாக ஸ்ரீஇ அது கடந்து விளங்குவதாகத்தான் தோன்றுகின்றதல்லவா

சுவாதிஷ்ட்டானம் எல்லாம் மூலகூடம் எனும் எல்லையில் ஐம் எனும் பீஜத்தின் வியாப்தியில் வருகின்ரது.திரிகூடத்தின் முதல் நிலை

ஐங்கார ஹ்ரீங்கார ரஹஸ்ய யுக்த ஸ்ரீங்கார கூடார்த்த மஹா விபூத்ய ஓங்கார மர்ம ப்ரதீபாதினியாம் மம குரவே தட்ஷணாமூர்த்தயே நமோ நம: என ஒரு குரு ஸ்லோகம் கூட உண்டு.இதன் விளக்கத்துக்கு மெருகூட்ட.

நயனமிரண்டும் நாசிமேல் வைத்திட்டு

 நயனமிரண்டும் நாசிமேல் வைத்திட்டு

நயனமிரண்டும் நாசிமேல் வைத்திட்டு

உயரெழா வாயுவை உள்ளேஅடக்கி

துயரற நாடியே தூங்க வல்லார்க்கு

பயனிது காயம் பயமில்லை தானே

கோணா மனதை குறிகொண்டு கீழ்கட்டி வீணாதண்டோட வெளியுர தானோக்கி காணாக்கண் கேளாசெவியென்றிருப்போர்க்கு வாழ்நாள் அடைக்கும் வழியிதுவாமே

நாட்டம் இரண்டும் நடு மூக்கில் வைத்திடில் வாட்டமுமில்லை மனைக்கும் அழிவில்லை ஓட்டமுமில்லை உணர்வில்லை தானில்லை தேட்டமுமில்லை சிவனவனாமே’

தன் முனைப்பு விடைபெற வேண்டும்

 தன் முனைப்பு விடைபெற வேண்டும்.

விரலை பிடித்துகொண்டே அடம்பிடிக்கும் குழந்தையிடம் இருந்து விடுவித்து கொள்ளாமல் இயைந்து இருப்பதுபோல இவ்வுலகில் இருந்து தன் முனைப்பு விடைபெற வேண்டும்.


அடுத்து பிறக்க மாட்டேன், இதோடு என் சோலி முடிஞ்சுது என நினைப்பவன் மரணத்தை பயப்படுகிறான்... வாழ்வு முடிவதில்லை, கர்மம் தொடரும் என உணர்ந்தவன் சத் கர்மங்களில் ஊறி நனைகிறான்,,, மரணத்தை வாழ்வின் ஒரு அங்கம் என கண்டு மனநிறைவோடு சந்தோஷமாக இறை சரணாகதியுடன் ஆனந்தமாக மரணத்தை கைகூப்பி வணங்குகின்றான், ஆம் மரணம் அவனுக்கு தேவை... அதற்க்கும் நன்றி செலுத்துகின்றான், அவன் பரிணாம மேம்படுதல் மரணத்துக்கு அப்பால் நிலைகொண்டுள்ளது என அவன் அறிந்திருக்கிறான். அவன் பிரணவத்தை மனதில் நிறுத்தி அக்கரைக்கு பிரயாணப்படுகிறான், அடுத்த கர்ம பூமிக்கு..அவனை வளப்படுத்திக்கொள்ள

 அவர்களுக்கு அவர்கள் முறை, நமுக்கு நமது முறை...முக்திக்கு பொருள் பல சம்பிரதாயங்களில் பலதாக சொல்லப்படுகிரது.முக்தி என்றால் என்ன என்பதையும் அதன் வகைவேறுபாடுகளையும் தரம் திரித்து ஞானகோவையில் விளக்கப்பட்டுள்ளது காணலாம்

ஓளி காண்பது தான் முக்தி என்பார் சிலர் உளர்,காயம் கனகமாவது தான் முக்தி என்பார் சிலர், இந்திரிய அடக்கம் முக்தி என்பார் சிலர், மனோலயம் முக்தி என்பார் சிலர்,பிரான அடக்கம் தான் முக்தி என்பார் சிலர், அட்டமா சித்தி கொளல் முக்தி என்பார் சிலர், பரதேவதை தரிசனம் முக்தி என்பார் சிலர், மரணமில்லாதிருத்தல் முக்தி என்பார் சிலர், தானம் முக்தி என்பார் சிலர், கர்மம் முடிவு முக்தி என்பார் சிலர்...இப்படி அனேகம் கலைஞானங்கள் அடைதல் முக்தி என்பாருமுளர். எது முக்தி என திரிதறிதல் விஞ்ஞானகலர் இயல்பு

இல்லாத ஆன்மாவுக்கு ஊட்டுகிற எண்ணமே பொய்..அடிக்கிற காற்றுக்கு ஆடுர தூசிக்கு யார் ஊட்டணும்

ஆன்மா

 ஆன்மாவே ரெண்டாகி மனம் என திரிகிறது.. உண்மையில் மனமே ஆன்மா.. மனமில்லையெனில் ஆன்மா என தனியாக ஒன்றுமில்ல்லை... ஆன்மாவும் மனமும் ரெண்டாக பிளவு பட்டிருப்பதே ஆன்மாவும் மனமும் இரண்டு என பேதலிக்க வைக்கிறது

நான் நான் என ஆன்மாவை சுட்டி காட்டிகொண்டிருப்பதே மனம் தான்.. அது தன்னையே தான் என சுட்டிகாட்டுகிறது... வேறு அதை விட்டு பின்னமாக இருக்ககூடிய வேறொரு பொருளை அல்ல... மனமே மனத்தை சுட்டிகாட்டி இது ஆன்மா என மலைக்க வைக்கிறது

பார்ப்பவனும் நானே.. அதை பார்க்க வைப்பவனும் நானே.. இது தான் நிலை.... இது மயக்கம்

இவை ரெண்டுமாக இருப்பது மனம் எனும் ஆன்மாவே தான்

புற உலக காட்சியை கண்னை கட்டியும் நிறுத்தலாம்... புற உலக கேள்வியை காதை பொத்தியும் நிறுத்தலாம்... ஆனால் மனம் ???

தான் தான் மனமாகவும் ஆன்மாகவும் இருக்கிறேன் என மனம் உனராது... மனம் உணராது என்றால் ஆன்மாவும் உணராது

மனமே கற்பனை கட்டிகொண்டு உலகை ருசிக்கிறது...அதுவே அதை பலனையும் அனுபவிக்கிறது....எது வரை?..ரெண்டாக இருக்கும் வரை இது தொடரும்

அந்த ‘நான்” எனும் ஆன்மா மனதினால் நிலை பெறுகிறது

இப்படி மனம் வேறு ஆன்மா வேறு என நில்லாதிருப்பது அத்வைதம்

அப்போது ஆன்மா பிரம்மம் எனவும், மனம் மாயை எனவும் பகுக்கபடுகிறது

இதையே மாயை அகலுதல்...அல்லது மாயை லயிப்பது என்றார்கள்...தானாக பிளவு பட்டிருந்த மனமே ஆன்மாவாக ஒன்றாகிறது.

ஆன்மா ஆன்மாவாகவே எக்காலமும் சுழன்றுகொண்டிருக்கும்...மனமும் எக்காலத்துக்கும் மனமாக ஆன்மாவிடம் ஒட்டி அனுபவிப்பித்து கொண்டிருக்கும்

பகவான் என்பதும் மனதின் வேலையே தான்...தன்னில் இருந்து பிறிதாக ஒரு பகவானும் இல்லை

பகவான் என்பது துணைக்கு ஒரு ஆளை மனமே செய்யும் ஏற்பாடு தான்

மனம் பக்தியில் முதிர்ந்து சித்தியில் சிறந்து விடினும் மயக்கம் மாறா....ஏனெனில் பக்தியெலாம் சித்தியெலாம் மனத்தின் மயக்கமே தாம்....பக்தி முற்றி பழுத்து கனிந்து விடும் தருணம் வரைக்கும் மனத்தின் மயக்கம் இருக்கும் தொடர்வுறாது நிற்க்கும். பிற்பாடு தான் மனம் தன்னையே மாய்க்கும் தருனம் வரும்...அப்போது தான் “உன்னுடைய்ம் உன் உயிரையும் எனக்கு தந்தாய்..என்னுடலையும் என்னுயிரையும் நீ கொண்டாய்” என்பது மலரும்..மனம் ரெண்டற்று பக்தனும் பரமனும் ஒன்றாவர்...உடலும் ஒன்றாகி உயிரும் ஒன்றாகும்....அது கடைசி நிலை...மனம் ரெண்டற்று போனபின்னர் நிகழ்வது....அது வரை கற்பனை தான்...மனத்தின் மாபெரும் கற்பனை....பக்தெனும் பரமனும் இணைந்து விட்ட பிறகு பக்தி என்பது பயனற்று போய்விடும்....

நன்றி: திரு. ரியான் அய்யா

===================================

ஆத்மா என்னப்பெற்றது இந்த பொய்த்தூலம் கடந்த ஜீவதேகத்திற்கு அப்பாலுள்ள காரண தேகதிலுள்ள ஒரு பொருள்.

தூல தேகத்திலுள்ளவர்களுக்கு செவிப்புலனில் அறிவிக்கிறதென்றால், ஜீவதேகத்திலுள்ள இருட்கோலமாக இருக்கும் “ அசைவற்ற னினைவை” அசைவிற்கு கொண்டு வரும் பொருளே ஆத்மா. 

அதன் வல்லபம் கூறவென்றால் நூறு நூற்றைம்பது ஆண்டுகாலம் ஒருவன் உயிரோடு இருந்தாலும் அவன் உடலை நாற்றத்திற்க்கு விடாமல் பிடித்து வைத்திருக்கிறது , காரண தேகத்தில் நின்று நிலவும் அந்த ஆத்மாதான்

இக்கரை மாட்டுக்கு அக்கரை பச்சை

 இக்கரை மாட்டுக்கு அக்கரை பச்சை

நிலையானது எது?. எது தான் நிலையானதாக இருக்கமுடியும்? நிலையற்ற ஒன்று எவ்விதம் ஆனந்தமாக அமையும்? நிலையற்ற எது தான் மெய்யென அறுதியிட முடியும்?இல்லையே அல்லவா?..?..?....


இங்கிருக்கிறவன் அங்கு சென்றால் சந்தோஷம் கிடைக்கும் என நினைக்கிறான், உடையில்லாதவன் உடை இருந்தால் சந்தோஷம் என நினைக்கிறான், உடை இருக்கிறவன் வீடு இருந்தால் சந்தோஷம் என நினைக்கிறான்...இவ்விதம் மனிதன் ஒன்றிலும் பூரண சந்தோஷத்தில் நிலைப்பதில்லை.ஆசை அவனை அலைக்கழிக்கிறது, ஒன்று விட்டு மற்றொன்று என அவன் காலம் பூராவும் நித்தியமான சந்தோஷத்துக்கு என பிரயாணம் பண்ணிகொண்டே இருக்கிறான்.


உலகத்தில் வந்து பிறக்காத ஆன்மாக்களுக்கு உடல் கிடைக்காத துக்கம், அவை ஒரு வாய்ப்புக்காக எண்ணற்ற கோடி கற்பாந்தங்களாக காத்து கிடக்கின்றன, ஒன்றுமே அறியாத, அறிய அறிபுலம் இல்லாத காரிருட்கூட்டத்து கருமை செறிபுலத்தே அவை புழுங்கி மழுங்குகின்றன, மக்கி மருண்டு திகைக்கின்றன,என்று தான் விட்இவு காலம் என விம்முகின்றன..விம்மவும் அறியா மட்கியநிலை...


தேவாதி கூட்டம் என ஒரு விதம், மற்றோர் உலகத்தோர்கள் கூட்டம் என மற்றோர் வகை, இங்ஙனம் எண்ணற்ற பிரபஞ்ச கூட்டத்தே விரிந்த தொகுப்புகளுக்கு இடையே பல்லுயிர்கள் கூட்டங்கள், எந்த விடிவுமின்றி சதா அலைந்து தவழ்கின்றன.எங்குமே இதற்க்கு விடிவு காலம், முடிவு காலம் என ஒருநாளும் இருந்ததில்லை. பல்லுடலங்கலில் புகுந்தாயிற்று, கர்மங்கள் பலகோடி நிறைந்தாயிற்று...எது தான் இவற்றிற்க்கு புகும் சரணாலயம்?


தூல உலகத்தில் வந்து பிறந்தவன் இதை நித்தியம் என மருள்கின்றான், தனது தேவைக்கு என பொருள் கொள்கின்றான், தான், தனது சுற்றம் முற்றம் அயலார் என ஒரு வட்டம், வட்டத்துக்கு வெளியே கோட்டை என வகுத்து கொள்கிறான். இப்படி கிராமம் ஒரு கோட்டை, நகரம் ஒரு கோட்டை, நாடு ஒரு கோட்டை தேசம் ஒரு கோட்டை என பலவித பரிணாம கோட்டைகளில் அவன் சுற்றித்திருகிறான், பிரபஞ்சம் அவனுக்கு பெரிய கோட்டை.,எல்லையில்லா விரிந்த கோட்டை. இந்த கோட்டைகளில் உழலுகின்ரவன் கொஞ்சம் அறிவு வர இதற்க்கு அப்பால் உள்ளது மெய் என நினைகின்ரான்.பிரபஞ்சத்துக்கு வராதவன் பிரபஞ்சத்துக்கு வர எத்தனிப்பது போன்று, பிரபஞ்சத்தில் இங்கு இருப்பவன் பிரபஞ்சத்துக்கு அப்பால் போக எத்தனிக்கிறான், இது இவனது இயல்பு.அப்பால் இருப்பவை மெய்யான நித்தியம் என இவன் நினைத்து கொள்கிறான்.


செத்தவனை பார்த்து சாகாதவன் நகைக்கிறான்,சாகாதவனை பார்த்து செத்தவனும் நகைக்கிறான் என்பதை இவர்கள் புரிந்து கொள்ளுவதில்லை. கடலின் ஆழம் கடலில் குதித்த பிறகே தான் தெரிய வரும்.செத்தவனுக்கு சாவு விடுதலை, சாகாதவன் உலகத்தில் மாட்டிகிட்டு முழிக்கிறதை செத்து உலகத்தில் இருந்து விடுதலை அடைந்தவனுக்கு நகைப்பாக இருக்க தவறில்லை. உண்மையில் அவனும் இவனும் ஒன்றே,ஒரே கதி தான். யாரும் எங்கும் எப்போதும் பூரன விடுதலையை பெறுவதில்லை.இவனுக்கு இது நிஜம், அவனுக்கு அது நிஜம்.இங்கே இருக்கிறவன் எதிர்பார்ப்பு அவனுக்கு ஒரு கற்பனை உலகத்தை வளர்க்கிரது, அழகான சொர்க்கம் என அவன் கற்பனையில் எண்ணி அதற்க்கு என பாடுபடுகிறான்.அழகான சொர்க்கத்தை அடைந்தவன் ஒரு கட்டத்தில் அதுவும் நிரந்தரம் இல்லை என உணர்கிறான், அதுவும் அழிந்து போககூடியது எனும் நிஜத்தை புரிகிறான்.அவனுக்கு அதை விட பெரிய கற்பனையாக ஒன்ரு இருக்கும், அதை நம்பி எதிர்பார்த்து தவம் கிடக்கிறான். இப்படி எல்லா கோட்டைகளும் பொய் கோட்டைகளே என அவன் அறிந்து உணர்ந்து கொள்ல எண்ணற்ற கோடி எண்ணிலடங்கா கோடி முடிந்தாலும் முடிவதில்லை , கற்பனைக்கு மேல் கற்பனை என அவன் சதா பிரயாணப்பட்டு கொண்டு தான் இருக்கிறான்.


மரணமில்லா பெருவாழ்வு என ஒரு கூட்டம், சொர்க்கத்தில் சகல சுக அமைப்புகளுடன் ஏராளமான வசதிகளுடன் சுவர்க்கத்து ரதிக்கொப்பான இளம் மங்கைகளுடனான வாழ்க்கை என ஒரு கூட்டம், சொர்க்கத்தில் நீண்ட காலம் உல்லாச வாழ்க்கை என ஒரு கூட்டம்....இப்படி அனேக வித கூட்டங்களுள் யாரும் யாருக்கும் சளைத்தவர்கள் அல்ல. எல்லாம் கற்பனை கூட்டங்களே என அறிய காலம் வரும்.இக்கரை மாட்டுக்கு அக்கரை பச்சையான கதை தான் எல்லாம். அனைத்தும் கற்பனை, அனைத்து வாழ்வுகளும் கற்பனை, ஒன்றும் நிரந்தரமில்லை, எல்லா தவமும் கற்பனையாக கற்பனை கனவுகளுக்காக கற்பனையாக காத்திருக்கும் வீண் கற்பனைக்கோலம்


குருவை நம்பும் வரை சாதனை இருக்கும்... இல்லாவிட்டால் சாதனை இருக்காது.... இதுவெல்லாம் மாயாஜாலமே... சாதனை என்பது மாயாஜாலமே... சாதனையே உண்மை என நாம் மாயாஜாலமாக நம்பிகொண்டிருக்கிறோம்... அதனால் நிகழ்வது மாபெரும் விபத்து என்பதை கவனிக்க தவறி விடுகிறோம். அது என்னவென்றால், எந்த ஒரு சாதனையும் அந்த சாதனை செய்பவரை வளர்த்தி கொண்டிருக்கும், பல அனுபவங்களை கொடுத்து கொண்டிருக்கும், பல சித்திகளை கொடுத்து கொண்டிருக்கும், பல அற்புத செயல்களை வழங்கி கொண்டிருக்கும்... சாதகன் இதில் கட்டுண்ண்டு மேலும் மேலும் சாதனைகளின் தீவிரத்தை கூட்டி கொண்டிருப்பான்.. அதுவே அவனுடைய லட்சியமாக இரவும் பகலுமாக பரிணமிக்கும்.... ஆனால் அவன் கவனிக்க தவறும் ஒரு விஷயம் என்பது அவன் செய்து கொண்டிருப்பது எல்லாம் மாயையின் கட்டுகளுக்குள்ளாகவே... அவன் தன்னை பிறரை விட நன்றாக சாதனை செய்பவனாக அறிந்து கொள்ளுவான், அவன் பிறரை விட அதிக சித்திகள் உடையவனாக அறிந்து கொள்ளுவான், அவன் பிறரை விட ஆற்றல் மிகுந்தவனாக மாறி இருப்பதை உணர்ந்து கொள்ளுவான்,..

ஆனால் அவன் உணர்ந்து கொள்ளாத ஒன்று அவனிடம் மேருமலை விட அதிக உயரத்திலும், யானையை விட பெரிய பலத்திலும், சிங்கத்தை விட பெரிய ஆற்றலிலும் அவனிடம் வளர்ந்து அழிக்கமுடியாத அசுர பலத்துடன் கோட்டை கட்டி தகர்க்க முடியாதபடி உருக்கொண்டுவிட்ட “அவன்” அப்போது இருப்பான்.....

மாயாஜால உலகினில் தான் மருந்தும் இருக்கிறது , மறைந்து, அதை அறிந்து உணர்ந்து கொள்ளுபவன் அதன் மகத்துவத்தை அறிந்து உலகத்தை பார்ப்பான்.... உலகத்தி வேரறுத்து விட்டு எங்கும் ஓடி போகமாட்டான்..உலகம் அவனுக்காக, அவனை பக்குவபடுத்தி கொள்ள வழங்கபட்ட மாமருந்து என அறிவான்... அவனில் குடியிருக்கும் "அவனை" தகர்த்து விடக்கூடிய மகா சஞ்சீவினி என்பதை கண்டு கொள்வான்.

நன்றி : திரு. ரியான் ஐயா

அவதூதர்களும் அம்பரர்களும்

 அவதூதர்களும் அம்பரர்களும்

நாம சஹஜமாக பார்க்கும் ஒரு கூட்டம் மகான்கள் தான் அவதூதர்கள் என கருதி வணங்கி ஏதோ பெரிய மகாசித்தர்கள் என சொல்லி பூசித்து ஏவல் செய்து பணிவிடை காட்டி அவர்களையே சுற்றி திரிந்து கொண்டிருக்கிறோம், ஆலயங்கள் சமாதிகள் மணிமண்டபங்கள் என ஏராளமான வழிபாட்டு தலங்களை இவர்களின் அடக்கத்தலங்கலாக கட்டி பூசை புனஸ்காரங்கள் செய்தும் வருகின்றோம்.ஆனால் உண்மையில் இவர்கள் அவதூதர்களா என யாரும் கேள்வி எழுப்புவதில்லை.அசிங்கமாக கெட்ட கெட்ட வார்த்தைகளால் திட்டிகொண்டிருக்கும் ஒருவனை நாலு பேர் சொல்லக்கேட்டு அவதூதர்கள் பதவி கொடுத்து வணங்கி நிற்கிறோம்..பைத்தியக்காரத்தனமாக தனக்குத்தானே அர்த்தமில்லாமல் புலம்பி திரிபவனையும் அவதூதர் என சொல்லி பல்லாக்கு கட்டி சுமந்து திரிகின்றோம். மனநிலை பாதிக்கப்பட்டு பைத்தியமாக திரிபவனுக்கும் இவர்களுக்கும் என்ன தான் வித்யாசம் என கேட்டால் ஒன்றுமில்லை.உண்மையில் இவர்கள் அவதூதர்கள் இல்லை என்பதே உண்மை.


யாரும் நிரந்தரமாக அவதூதர்களாக இருப்பதில்லை, அப்படி நிரந்தரமான அவதூதர் எனும் பதவி யாருக்கும் இல்லை என்பதே இதன் நிதர்சனம். எல்லா ஞானிகளும் அவதூதர்கள் தான். ஞான அவத்தைகளில் ஒன்று தான் அவதூத அவத்தை.ஜாக்கிரத் அவத்தைக்கும் முழு தூக்கத்துக்கும் மத்தியில் சொப்பனாவத்தை என ஒன்று இருப்பது போல, எல்லா ஞானிகளும் இந்த அவதூத அவத்தையை கடக்காமல் ஞான நிலைக்கு வருவதில்லை.ஒவ்வொரு ஞானப்படிநிலைகளுக்கும் மத்தியில் இப்படியான அவதூத அவத்தைகள் இருக்கின்றன.அவரவர்கல் கடக்கும் படிநிலையை பொறுத்து இந்த அவதூத அவத்தையில் நீளமானது கூடுதலாகவும் குறைவாகவும் இருக்கும். நாற்பத்தெட்டு நிமிடம் முதல் நாற்பத்தெட்டு வருடம் வரைகும் இந்த அவதூத நிலை நீடிக்ககூடும்.இது ஒரு ‘கடவுநிலை’ அனுபூதியல்லாது நிரந்தரமான ஒன்று இல்லை. எல்லா ஞானவான்களும் இந்த கடவுநிலையின் ஊடாகவே கடந்து மேல் நிலைகளுக்கு வந்துள்ளனர். அப்படியெனில் இங்கே அவதூதர்கள் என நாம் கட்டி வைத்திருக்கும் கோட்டைகள் யாருடையது?. உண்மையில் உங்களுக்கு நீங்களே கேட்டு கொள்ளுங்கள்.பைத்தியங்கல் அவதூதர்கலாக இருப்பதில்லை, அவதுதர்கள் ஞானிகளாக மிளிர்வர் என்பதே உண்மை. நிரந்த பைத்தியத்துக்கு மருந்தில்லை, .அது ஞானியாக மலராது.

அவதூதர்கள். அவதூத அவத்தையில் ஒரு நிலையில் இருந்து மற்றொரு நிலைக்கு உருமாற்றம் பெற்று செல்லுபவர்கள்.முதல் நிலையிலும் அவர்கள் தெளிந்தவர்களாகவே இருப்பார்கள்,அடுத்த நிலையிலும் தெளிந்த நிலையிலேயே இருப்பார்கள்.ஆனால் சொல்லப்படும் அவதூத அவத்தை என்பது ஒரு இண்டர்மிட்டண்ட் நிலையே ஒழிய நிரந்தர நிலை அல்லாமல் இருப்பதினால் அவர்களிடத்தில் பைத்தியம் குடி இருக்காது.ஒரு இடத்தில் இருந்து மற்றொரு இடத்தில் குடியேறும் போது உண்டாகும் ஒவ்வாமை போன்றதே அவர்களின் அவதூத நிலை.அவர்கள் செல்லும் பாதயை நிச்சயம் நன்றாக உணர்ந்திருப்பார்கள்,பாதை தவறி பிறழ மாட்டார்கள்.இந்த அவதூத நிலையிலும் கூட அவர்கள் மக்களை மேல்நிலைக்கு இட்டு செல்லும் உன்னத பணியை நிரைவேற்றுவார்கள், தன்னலம் கருதாமல் சதா சிவக்கலப்பிலேயே இருப்பார்கள்.பைத்தியம் என்பது தன்னிலை இழந்த தன்மை.அது தான் வித்யாசம்

வாசி

 வந்ததுவும் போனதுவும் வாசியாகும்

வந்ததுவும் போனதுவும் வாசியாகும்
வானில் வரும் ரவிமதியும் வாசியாகும்
சிந்தை தெளித்து இருப்பவனாம் அவனே சித்தன்
செகமெலாம் சிவமென்றே அறிந்தோன் சித்தன்
~வால்மீகி


வந்ததுவும் போனதும் எதுண்ணு கேட்டா உள்ள வருகிற மூச்சும் வெளிய போகிற மூச்சும்ண்ணு கதை அளப்பான், அவனை நம்பாதே.


வானில் வரும் ரவியும் மதியும் வாசியாகும்ண்ணா எப்படிண்ணு கேட்டா சூரியகலை சந்திரகலைண்ணும் கதை அளப்பான், இவனையும் நம்பாதே.


சிந்தை தெளிந்து இதன் தெளிவை அறிந்தவனே சித்தன்.


செகமெலாம் வாசி சிவம் என்றே அறிந்திருப்பான் அவன் சித்தன்

நெருப்பானது நீருக்குள் அமைக்க வைக்கபட்டது. அந்த நெருப்பானது கெட்டு விடில் மரணம்.இந்த உடலுக்கு ஆதாரமாக வந்த பொருள் சுக்கிலம் எனும் நீர்,அந்த சுக்கில துளியுளே நெருப்பான பிராணன் சிதைந்து வெளியேறி போகின்றது.இந்த இரண்டையும் ஆதாரமாக கொண்டு இயங்கும் யோகம் வாசியோகம்

அதாவது ‘வகாரம்” எனும் அமிர்த நீரினுள் ‘சிகாரம்’ எனும் பிராண நெருப்பை அடைத்து வைத்தல் வாசியோகம்

ஆதாம் திருவடி

 ====ஆதம் திருவடி====

முன் பதிவின் துடர்சியாக ஆதம் பாதம் பற்றி கொஞ்சம் நுணுக்கம் பார்ப்போம்.

சிருஷ்டிக்கு ஆதாரம் ஆண்-பெண் ஜோடி என்பது அனைவரும் அறிந்திருக்கின்றதே.கடுமுட்டை உருவாக்குதல் கருவை சுமத்தல் தாய்மை அடைதல்,பிறப்பு வழங்குதல்,பால் ஊட்டுதல்,வளர்த்தல் என பெண்ணிடத்தில் இவ்வளவும் அமைத்து வைக்க தெரிந்த கடவுளுக்கு பெண்ணிடத்திலேயே ஒரு சிறுதுளி சுக்கிலத்தை அமைத்து வைக்கத்தெரியாதா என்ன?

உலகத்தில் பிறக்கும் அனைத்து ஆண்-பெண் இனங்கள் தாயினிடத்தில் இருந்தே பிறப்பு கொள்கின்றன,தாயே தொப்புள்கொடி ஆதாரம்.தாயில் இருந்தே உடல் உருக்கொள்கின்றது.ஒரு சின்ன அணு மாத்திரமான கருமுட்டை வளர்ந்து தான் இவ்வளவு பெரிய உடல் மலர்ந்த்ருக்கின்றது.ஆணாக இருக்கட்டும் பெண்ணாக இருக்கட்டும் தொப்புள் கொடி எச்சம் தவிர்க்கமுடியாத வடுவாக எஞ்சுகின்றது. இது பிறப்பின் அடையாளம்.இந்த தூலம் ஒரு பெண்ணிடத்தில் தான் உருவாகியிருக்கின்ரது என்பதற்க்கு சான்று.ஒருவன் தாயிடத்தில் பிறக்காமல் இருந்திருப்பானாகில், தாயின் கருமுட்டையில் இருந்து வராமல் இருந்திருப்பானாகில் நிச்சயம் அவனுக்கு தொப்புள்கொடி இருந்திருக்காது ,அதன் வடுவும் எஞ்சாது.

உலகத்து ஜீவன்கள் பெண்களில் இருந்து பிறக்கின்றது, இந்த பிரவி எனும் சக்கரம் பெண்ணில் இருந்து பிரகடமாக ஆரம்பமாகின்றது.தூலபிரபஞ்ச விரிவு.ஜீவர்களின் கர்ம வினையின் ஆக்கம் இங்கிருந்து துவங்குகின்ரது.அது முன்னோக்கி தன் பிரயாணத்தை இயக்குகின்றது..கர்ம வினையின் விரிவு நகரிகின்ரது மரனம் நோக்கி...மீண்டும் பிறப்பு...இதைத்தான் ஆதிசங்கரர் ”புனரபி ஜனனம் புனரபி மரணம்..புனரபி ஜனனீ ஜடரே சயனம்”என அருமையாக விளக்குகின்றார்.அதாவது மீண்டும் மீண்டும் பிறப்பு...மீண்டும் மீண்டும் இறப்பு..மீண்டும் மீண்டும் தாயின் கருவறையில் படுக்கை என பொருள்.ஏன் சங்கரர் தந்தையின் சுக்கிலத்தில் தங்குவதை விட்டு போயிருக்கின்றார் என்பதை கவனிக்கவும்.ஏன்?.அப்போது தாயின் கருவறையில் படுப்பதற்க்கு முன் இவன் தந்தையின் சுக்கிலத்தில் தங்கியிருக்க வேண்டுமல்லவா?.நாம் அப்படித்தானே எங்கும் சொல்லக்காண்கின்றோம் அல்லவா?.ஆனால் உண்மையில் அது அப்படி அல்ல என்பதே நுணுக்கம் அறிந்தவர் கண்ணோக்கு.நீ மீண்டும் மீண்டும் பிறந்து கொண்டே தான் இருப்பாய்..தாயின் கருமுட்டைகள் வழியாக. எண்ணற்ற பிறவிகள் நீ உன் கர்மங்களினால் இந்த தாய் -சேய் உறவாக இங்கே பிறப்பாய்.தாயின் கருவறை சுழற்சியில் இருந்து உன்னால் விடுபட முடியாது, நீ மெய்யான ஞானத்தை அறிந்திராவிட்டால்....ஆதம் பாதம் எனும் உன்னத அறிவை அறியும் வரை தாயுடன் உன் உறவு தொடரும்..

ஜனனீ என்றால் உலகம் எனவும் பொருள் உண்டு,உலகத்தின் தாய் என்றும் பொருள் தான்.இது இருமையின் ஒரு முகம்.சிவ-சக்தியான உள்ளமையின் ஒரு முகம், அவள் ஜனனீ என இருக்கின்றாள்.ஐவரும் அவளில் இருந்து பிறந்து செயலாற்றுகின்றனர்.உலகம் நிலைகொள்கின்றது.இந்த இருமையின் மறு பக்கம், மற்றொரு கோனம் மற்றொரு பரிணாமம் தான் தந்தை, ஆதிபிதா, ஆண் தன்மையான ஆதார சுக்கிலம்.அதனுடன் உனது முக்தி நிலைகொண்டுள்ளது.தாய் வழி விட்டு தந்தை வழியை நீ அறிந்து கொள்ளும் போது, தாய் உன் தந்தையை அறியப்படுத்தும் போது, உன் தந்தை மடியில் தவழ ஆரம்பிக்கின்றாய். தந்தை உன்னை வளர்க்கின்றார்.ஞானத்தை புகட்டுகின்ரார், உன்னை அவரை போல நாதன் ஆக்கி உன்னதத்தில் வைக்கின்றார்.

”விந்துநிலை தனையறிந்து விந்தை கண்டால்
விதமான நாதமது குருவாய் போகும்
விதமான நாதமது குருவாய் போனால்
ஆதியந்தமான குரு நீயே ஆவாய்
சந்தேகமே இல்லையடா புலத்தியனே ஐயா
சகலகலை ஞானமெல்லாம் இதற்க்கொவ்வாது
முந்தாநாள் இருவருமே கூடிசேர்ந்த
மூலமதை அறியாட்டால் மூலம் பாரே”

=அகத்தியர்.

"நீங்கள் மண்ணிலிருந்து வந்தவர்கள்,நான் மண்ணிலிருந்து வந்தவன் அல்ல.நான் என் பிதாவினிடத்தில் இருந்து வந்திருக்கிறேன்.நீங்கள் என் பிதாவை அறிந்திராதவராயிருகின்றபடியாலே என்னையும் அறியாமலிருக்கிறீர்கள்,பிதாவை நான் அறிந்திருக்கிறேன்,ஆகையினால் என்னை கனம் பண்ணுகின்ரார்”=கிறிஸ்த்து

ஆண்டவரே நீர் போகும் முன்னே உமது பிதாவை எனக்கு காட்டித்தாரும் என்றான். அவரோ அவனை நோக்கி, நீ இத்தனை காலம் என்ன்னோடிருந்தும் என்னை அறியாதிருக்கிறாயே. நானும் பிதாவும் ஒன்றாகவே இருக்கிறோம், நீ என்னை கண்டிருக்கிறாய், இருந்தும் பிதாவை காட்டித்தாரும் என்கிறாயே,

‘என்னை கண்டவன் என் பிதாவை கண்டிருக்கிறான்’ என்றார்.”

பிதாவும் பிதாவின் மடியிலிருக்கிற குமாரனும் ஒழிய வேறொருவனும் பிதாவை அறியான்” என ஒருவர் சொல்லி எனில் அதை மற்றொருவர் அந்த நிலையில் அடைந்தால் ஒழிய சொல்லமுடியாது. அதனாலேயே, “எனக்கு முன் வந்தவர்கள் திருடர்களும் கொள்ளைகாரர்களுமாயிருக்கிறார்கள்” என சொன்னார். ஆனால் இப்போது நானும் கூட சொல்லுகிறேன்”கிறிஸ்த்துவுக்கு பின் வந்த பலரும் கூட கள்ளரும் கொள்ளைகாரர்களுமாக இருக்கிறார்கள்”

."நீ" இருந்த்து நீ வந்தது தந்தை வழியன்று... தந்தை உனக்குள் உயிர்ப்பு ஊட்டினவன் தானே.. "நீ" முதலில் தாயின் அண்டத்தில் அல்லவா இருந்தாய்.. அல்லவோ.. அண்டமாகிய "நீ” தந்தையின் உயிர்ப்பால் உயிரடைந்தாய்.. உனக்குள் உயிர்ப்பு வந்த விதம் இது தானே..சின்னஞ்சிறு முட்டை உயிர்பின்றி அரும்ப, அதற்க்கு தந்தை உயிர்ப்பூட்ட அம்முட்டையாம் "நீ" நாளொருமேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாய் வளர்ந்த்தாய்..பிறந்தாய்..அம்முட்டையே இத்தூலமாய் "நீ”.

(மூலமதை அறியாட்டால் மூலம் பாரே)

நன்றி - அய்யா

எது சுழுமுனை

 எது சுழுமுனை

அடியேனுக்கு ஒரு கூமுட்டை குரு வாய்ச்சாரு..அசாதரணமான ஞானம் கொண்டவரு தானுங்கோ..ஆனா மக்களுக்கு தான் அவர் சொல்ற ஞானம் புரிய மாட்டேங்குது....அவர் சொல்றார் சுழுமுனைண்ணா ரெண்டு புருவத்தின் மத்தி இல்லைண்ணு..நான் என்ன செய்ய..ரெம்ப குழம்பி போயிட்டேன்...யப்பா இவர் கிட்ட இருந்தா நம்மல மொத்தமா குழப்பி விட்டிருவார்ண்ணு நெனச்சு அவரை விட்டுபுட்டு வந்துட்டேன்..


மனுஷன் சொல்றத பார்த்தா ஏதோ உண்மை இருக்கும்போலேண்ணு இப்ப உள்ளுக்குள்ளா ஒரே வருத்தமா இருக்கு..நான் என்ன செய்யணும் சொல்லுங்க மக்கா...சின்ன குழந்தைங்க இருக்காங்களே..பிறக்கிறப்ப அதுங்களுக்கு கண்ணு ரெண்டும் எங்கயோ நட்டுக்கிட்டு நிக்கும் பாருங்க, அது தான் சுழுமுனைண்ணு சொல்லி அடம்புடிச்சுகிட்டு இருப்பார்,குருவுக்கு நாம சொல்லிகுடுக்கமுடியுமா என்ன,’இல்ல ஓய்...சுழுமுனைண்ணா புருவமத்தி தான்..அப்படித்தான் எல்லா ஞானியர்களும் சொல்லியிருக்காங்கண்ணு?’


ஒரு பாடல் வேற அப்பப்ப பாடுவாரு..நில்லுங்க, அத பார்த்து எடுத்து போடுறேன், நீங்களே நிதானிச்சுக்கோங்க..அவர் சொன்னது மெய்யா அல்லது நான் சொன்னது மெய்யாண்ணு.....


“””வாறான பிரம்மத்தின் நடுவே மைந்தா
வந்ததடா ரவிமதியும் சுடர்மூன்றாகி
கூறாக பின்னியடா கீழேபாயும்
கூறுகிறேன் இருகண்ணில் ஒளிவைகேளு
வீறான அண்டவுச்சி முனைகம்பாலே
வெற்றியுடன் நரம்பதுதான் விழுதுபோலே
நேரான இருகண்ணில் பின்னலாகி
நிச்சயமாய் ஒளிவாகி நிறைந்தார் பாரே.


பாரப்பா பரப்பிரம்ம ஒளிவினாலே
பத்தியே நரம்புவழி பாயும்போது
ஆரப்பா இருகண்ணில் ஒளிவதாகி
அண்டமெல்லாம் ஏகமாய் தெரியலாச்சு
காரப்பா நரம்பென்ற விழுதுவட்டம்
கபாலத்தில் முக்கூறாய் சுழுனையாச்சு
வீறப்பா காதுக்கும் நாக்குக்கும்தான்
வெற்றிபெற இன்னமுந்தான் உரைக்ககேளே.


கேளப்பா மூலமடா லிங்கந்தன்னில்
கிருபையுடன் கண்ணுக்கு கீழ்மேலாக
நாளப்பா தமர்போல பிடரிமார்க்கம்
நன்றாக ஓடுமடா நரம்பினூடே
வாளப்பா அண்டமுட்டி உயரமைந்தா
வலுவாக முன்சொன்ன நரம்பினூடே
கேளப்பா சேர்ந்துமிக பின்னலாகி
சிறந்திடவே புருவமத்தி ஆகும்பாரே.


பாரடா புருவமத்தி யேதென்றாக்கால்
பரப்பிரம்மமானதொரு அண்டவுச்சி
நேரடா முன்சொன்ன நரம்புமத்தி
நிலைத்ததடா சுழினையென்று நினைவாய்பாரு
வீரடா அண்ணாக்கின் நேரேமைந்தா
மேவடா மனந்தனையும் செலுத்தும்போது
காரடா சுழுனையில் மனந்தான் பாய்ந்து
கலந்தைந்துபூதமும்தான் ஒன்றாய்போமே.


போமடா முன்சொன்ன நரம்பினூடே
பூரித்து ரவிமதியும் சுடர்தான் மூன்றும்
ஆமடா பின்னியுந்தான் கீழேபாரும்
அந்தரங்கந்தன்னை பார்க்க அடங்கிபோகும்
நாமடா வெளிதிறந்து சொல்லிவிட்டோம்
நாதாந்தபிரம்ம நாட்டந்தன்னை
ஓமடா விந்துவுந்தான் அண்டவுச்சி
உறுதியுடன் சித்தமதை ஊணிப்பாரே.

~(காகபுசுண்டர் ஞானம் 80

மெய்பொருள் என்பது அழிவில்லாத பொருள், எக்காலத்திலும் அழியாத பொருள். அழிந்து போகிர எந்த பொருளும் மெய்பொருள் கிடையாது.அழிந்து போகிர பொருட்கலை தீட்சை பண்ணுபவன் குருட்டுகுரு என்பதில் சந்தேகமே கிடையாது. பீரப்பாவின் ஞானரெத்தின குரவஞ்சிக்கு 32க்கு போவோம்,”அன்றுமின்றுமழியாத பொருளென்னடி சிங்கீ-இரு கண்ணையும் மூட இருள் அழியா பொருள் சிங்கா”.இது தான் ரகசியம் பரிபாஷை ஒண்ணும் இல்லாத மெய்பொருள்பாடல்

102-பொல்லா குபிர்களும் வருங்குற்றமும் பொருந்தா பிணிதுன்பம் பலவாபத்தும் நில்லா வறுமையும் மனச்சலிப்பும் நினைப்பு மறப்பும் வந்தெய்திடாமல் எல்லா வினைகளும் முசீபத்தும் வந்தென்னை அணுகாமல் காத்தருள்வாய் அல்லா வுனை புகழ்ந்துன்னோடிரப்பேன் அடியேன் துஆப்பேறி டேற்றுவாயே” என்கின்ரார்.இதிலிருந்து ஞானபுகழ்ச்சி என்பது பீர் அப்பா அவரின் துக்கங்கலை, அவரின் வேண்டுதல்களை, அவரின் குறைகலை, விண்ணப்பங்கலையே குறித்து பாடுகின்ரார் என்பது தெளிவாகின்ரது அல்லவா?

இது போல அவரின் பிரவி குருட்டை தீர்த்து இரண்டு கண்களிலும் பார்வை மறைப்பை நீக்குவிக்குமாறு பாடுகின்ரார்.உங்களுக்கு இதை போதகம் பண்ணினவர் ஒன்றை சொல்லாமல் மற்றொன்ரை காட்டி திரித்து கூறியிருக்கின்ரார் போல. பிரப்பா பிரவிகுருடர் என்பதை உங்களுக்கு மறைத்து வைத்துவிட்டு, இந்த பாடல்கள் எல்லாம் நமது கண்களில் ஏதொ குருடான மறைப்பு இருக்கிரது போலவும், அந்த மறைப்பை மாற்றவே பீரப்பா இப்படி பாடல்கள் பாடியிருக்கிறார் போலவும் திரித்து கூறியிருக்கின்ரார்.அவ்வளவுதான் இதன் விஷயம். குருடன் பாடினான், அதை கேட்டு குருடு இல்லாதவ்னும் குருடனாக பாவித்து பாடுகின்ரான்

வள்ளலார் கிட்ட ஒரு பெந்தகோஸ்தே காரனை கொண்டு போனா அவன் உடனேயே “பாவியே மனந்திரும்பு, தெய்வராஜ்ஜியம் சமீபித்திருக்கிறது” என சொல்லுவான்.அது போலத்தான் நம்ம குருமார்கள் நிலையும். சும்மா இருக்கிறவனை போயி நீ பாவி என்பார்கள், உன் கண்ணில் பாவ மறைப்பு இருக்கிறது என்பார்கல், நீ மனந்திரும்பாமல் போனால் உனக்கு தெய்வராஜ்ஜியம் இல்லை என்பார்கல். ரெண்டு பேரும் ஒண்ணு தான் சொல்றாங்க.பெந்தகோஸ்தகாரன் ஒரு பாவமும் இல்லாதவனை போயி பாவி என சொல்லுவான்.குருட்டு குரு சும்மா இருக்கிற கண்ணுல பாவ மறைப்பு இருக்குண்ணு சொல்லுவான்.அவ்வளவுதான்.