ஜீவாக்னி - ஜடாக்னி

ஜீவாக்னி - ஜடாக்னி உஷ்ணம் அதாவது அக்னி என்னும் சிவரூபம் உயிருக்கு ஆதாரமாயும் எங்கும் தூலக் கண்ணால் காண இயலாததும், அண்ட சராசரங்களிலும் கடல் சூழ் இப்பூமியன் கண் மட்டும் , சகல ஜீவராசிகளிலும் மயன௹பமான அ௹பத்தில் மாயாரூபியாய் அரசாட்சி செய்து வருகிறான். அச் சிவமானவன் மனிதனிடத்து மட்டும் அறிவாயும் மனமாயும் உடலாகவும் முப்பொருளாய் குடியமர்ந்து உள்ளான்.. சொல் என்னும் பேசும் கலையானது அகச் சொல்லாகவும் புறச் சொல்லாகவும் பரிணமித்து மனிதனுக்கு மட்டும் தனித்துவமான அமானிதமாக இறைவனால் வெகுமதியாய் தரப்பட்ட ஒரு தனிவரம். ஒரு சொல்லின் தன்மையைப் பொறுத்து உடலில் உஷ்ணமானது ஜீவாக்னி என்றும் ஜடாக்னி என்றும் இரு பிரிவாய் மாறுகிறது. ஜடாக்னி உணவாலும் மற்றும் குணமாற்றங்களாலும் குற்றமாகி எண்ணக்குவியலாய் மாறி நோய் என்னும் எமனிடம் தூலத்தை ஒப்புவித்து மரணத்துக்கேதுவாய் ஜடம் அழிவுரு அடைந்து தன் கடமை மறந்த பாவத்திற்கு ஜனன மரண படுகுழியில் விழுந்து மீட்படையா அலகையாகிறது. குருவுரு - மனம் - மருள் - ஜடாக்னி திருவுரு (பொருளுரு) _ ஆன்மா - அருள் - ஜீவாக்னி. ஆதம் - ஆத்மா தனக்குவமை இல்லாதான் தாள் சேர்ந்தார்க் கல்லார் மனக்கவலை மாற்றல் அரிது. தாள் சேர்தல் என்பது காலக் கணக்கான கண்ணையும் நாக்கையும் முறையாகக் கைக்கொள்ளும் போது கணக்கு என்ற நினைவினில் உஷ்ணம் உண்டாக்கி தனக்குள்ளே பேசும் பேச்சு உண்டாக்கும் ஒரு அருங் கலை. நினைவின் பிறப்பு தூலக் கண்ணின் பின்புலத்தில் உள்ளது. இமையா நாட்டம் என்னும் தவநெறியில் ஜீவாக்னி என்னும் அழியா நிலை கைவரவாகி உதயமாகிறது. இது அகத்தே ஸ்தோத்தரித்து தன்னைத்தானே சுயம்புவாய் அர்ச்சித்துக் கொள்ளும் தன்மையால் கொழுந்துவிட்டு ஜ்வாலையாய் ஆகுர்தி வேள்வியில் நிலை கொள்கிறது. இது 24 ஆண்டுகால வைவஸ்ய பாடுடைய தவ முறையால் சித்திக்கிறது. அதாவது அறிய வரமாகிய பேசும் கலையை உடல் சார்ந்து உபயோகிக்கும் போது அழிவுக்கும் ஆன்மாவோடு உபயோகிக்கும் போது அழியாமைக்கும் இட்டுச் செல்லும். ஒரு மொழிக் கீதையாம் ஓர் மாத்திரைக்கோல் கொண்டு ஆன்மாவோடு உரையாடுவதே வாழும் கலை என்னும் சாகாக்கலை . மனமது செம்மையானால் மந்திரம் ஜெபிக்க வேண்டாம் என்பதை மனமது செம்மையாக மந்திரம் ஜெபிக்க வேண்டும் என்று பகுத்தறிவு கொண்டு பயணிக்கும் போது உஷ்ணம் உண்டாக்கிக் கொள்ள முடியும். இது மேலும் சொல்லுக சொல்லில் வெல்லும் சொல் என்றும் விரிகிறது. செம்மை என்பது சிவப்பு நிறத்தையும் குறிக்கும். உஷ்ணத்தால்தான் எந்தப் பொருளையும் சிவப்பாக்க இயலும். நம்முடைய தூல தேகத்தில் எந்தப் பொருளை செம்மை என்னும் உஷ்ணத்தால் சிகப் படையச் செய்யலாம் என்று தன்னில் அறிந்து உறக்கத்தை ஜெயம்கொள்ளும் போது இந்தப் பூதவுடல் அழிவிலிருந்து அழியாமையை அடைந்து பொன்னுடம்பு தேகமாகிறது. இது வாசி ஹட யோகத்திற்கும் மற்றும் தேக சாஸ்த்திரத்தில் லக்ஷ்யம் கொண்டு யோக நிலை சித்து சக்தி பெற முயல்வோருக்கு கை கூடாதென்பது திண்ணம். மனம் என்னும் நினைவு அசையும் இடத்தே 'உடல் உஷ்ணத்தையும்' நினைவு அசையா இடமாகிய நினையாப்புரம் என்னும் பிடரிக் கண் வெளியிலே 'ஆன்ம உஷ்ணத்தையும் ' தன்னுள் தானே ஏற்படுத்திக் கொள்வதே சாகாக்கலை என்னும் பிரம்ம வித்தைச் செயல் என்று எங்கள் மதினாவரசர் மாணிக்கப் பொன்னம்பல மதி மேடைவீற்றிருக்கும் எம்மான் "சாலை ஆண்டவர்கள்" திருவாய் மலர்ந்தருளியுள்ளார்கள். நன்றி: --- திரு. சாலை ஜெயராமன் அய்யா அவர்கள்

றசூல்

===== றசூல் ===== வெம்பனி என்றால் சூரியனே நடுங்கும் வெப்பம் மிகுந்த துளி. பீரப்பா பாடுவர் "பருதி நடுங்கும் துளிகொடென் ஆவி அமைத்தோனே” என.இந்த துளிக்கு “ஆஷிக்” என சூஃபிஸம் கூறும். பிரபஞ்ச உற்பத்தி காலத்தில் இறைவனும் இறைவனுடைய பெருங்கருணையும் மட்டுமே இருந்தன. அந்த கருணை கடலுக்கு "றஹ்மத் கடல்" என பெயர், அல்லது "ஆத்தும மர்ம ஜலக்கடல்" எனவும் பெயர். மேற்படி றஹ்மத்து கடலில் சதா இறைவனுடைய பேரருள் பெருமழையான துளி பெய்துகொண்டிருக்குமாம். அப்படியான றஹ்மத்து கடலில் கோடானுகோடி கற்பாந்தங்களினூடாக ஒரு மலர்ச்சி உண்டாகுமாமந்த மலர்சிக்கு காரணமானது கடலில் நீரோடு நீராக உறைந்துள்ள "தாத்து" எனும் தன்மையே. இதையே மஹரிபத்துமாலையில் "தாத்து றஹ்மத்து கடல் நிறைந்த ரகசியம் தனை சொல்லக்கேளும்” என பீரப்பா விவரிக்கின்றார். அந்த தாத்தானது சிபத்து சிபாத்துகளாக விரியும். அந்த தாத்து விரிந்து "அஹமத்" என வளரும், அஹமது பின்னர் "முஹம்மதுவாக மலரும்", அதன் விரிவு நிறைய சொல்ல உண்டு. இந்த முஹமதுவை தான் வலம்புரி என்கின்றோம். வலம் புரியான இதற்குள் மேற்சொன்ன ஆஷிக் துளியை உண்டு முத்து உதயமாகும். இதுவே றசூல். ====🌺 திரு. ரியான் ஐயா அவர்கள் 🌺

வெட்டவெளி

வெட்டவெளி பிரபஞ்சம் எனும் சொல் சமஸ்கிருதச்சொல். அதன் பொருள் ‘நன்கு விரிந்தது’ என்பதே. தமிழில் பேரண்டம் எனச் சொல்லலாம். பிரபஞ்சத்தை நம்மால் ஒருபோதும் முழுமையான புறவயத்தில் கண்டுவிடவே முடியாது.  பிரபஞ்சத்தின் வடிவம் கோளம் . பிரபஞ்சம் உள்ளிட்ட எல்லாவற்றுக்கும் அடிப்படையாய் இருப்பது *வெளி* ஆகும். அதை *வெட்டவெளி* எனச் சித்தர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். அதுவே பிரம்மம் என்று கூறப்படுகிறது . வெட்டவெளி > பேரண்டங்கள் > அண்டங்கள் > விண்மீன் குடும்பங்கள் > கதிரவக்குடும்பம் > பூமிக்கோள் > உயிர்கள் > மனிதன் என்பதாக ஒரு நேர்வாக்கியத்தை அமைத்தால் நம்மால் பரிணாமத்தை ஓரளவு விளங்கிக் கொள்தல் சாத்தியம். திடும்மென வெட்டவெளியின் ஒரு புள்ளியில் நிகழும் உசும்புதல் (இயக்கம்) விரியத்துவங்குகிறது. அவ்விரிவால் அண்டங்கள் உள்ளிட்ட அமைப்புகள் தோன்றுகின்றன. வெட்டவெளியின் சிறுபுள்ளியில் திடீரென நிகழும் உசும்புதல் அல்லது விரிவின்போது எழும் சத்தமும்(ஒலி), வெளிச்சமும் (ஒளி) பேரண்டத்திற்கான முதற்புள்ளிகள்.  அவ்வொலியை ஓங்காரம் என்றும், அவ்வொளியை சோதி என்றும் குறிப்பிடுகிறார்கள் . நாதம், விந்து என இரண்டு சொற்களை  தோற்றக்குறியீடுகளாகக் குறிப்பிடுவர். நாதம் என்பது ஒலி; விந்து என்பது ஒளி. ”நாத விந்து கலாதி நமோநம” எனும் அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் ஒரு சான்று. சமயத்தில் இறைவனை நாதன் என்றும் சொல்வதை நினைவுகூரவும். பிரபஞ்சத்தோற்றத்திற்கு அடிப்படையான நாதத்திற்கு மூலமான பொருளைச் சுட்டும் குறியீடு நாதன். சைவசமயத்தில் சிவம், சக்தி எனும் முதன்மைக் குறியீடுகளை  பார்ப்போம். சிவம் என்பது வெட்டவெளியைக் குறிப்பது. சவம் என்றால் உயிரற்றது. இயக்கமும் அற்றது . அப்படியானால் சிவம்? ஆம், உயிருள்ளது. சிவத்தை நுட்பமாக அணுகினால இயக்கமற்று உயிருள்ளதாகக் காட்சியளிக்கும். அதாவது, இயக்கமில்லாமல் உயிரோடு இருக்கும் வெளியே சிவம். உயிருள்ள இயக்கமாக மாறுகிற வெளி வளியே  சக்தி. உயிருள்ள இயக்கமற்ற வெளியைச் சிவம் என்றும் உயிருள்ள இயக்கங்கள் நிகழும் வெளியை சிவசக்தி என்றும் கொள்ளலாம். ”*வெட்டவெளி* தன்னை மெய்யென்று இருப்போர்க்கு பட்டயம் ஏதுக்கடி, குதம்பாய் பட்டயம் ஏதுக்கடி” (குதம்பைச் சித்தர்), “மெய்ஞானப் பாதையிலேறு – சுத்த வேதாந்த *வெட்டவெளி* யினைத் தேறு” (கடுவெளிச் சித்தர்), ” *வெட்டவெளி* தனையன்றி வேறு தெய்வமில்லையே”(சிவவாக்கியர்), ”வெட்டவெளி தன்னில் விளைந்த வெறும்பாழ் திட்டமுடன் கண்டு தெளிவதினி எக்காலம்?”(பத்ரகிரியார்), ”வீட்டில் ஒருவரில்லை வெட்டவெளி யானேண்டி” (பட்டினத்தார்),

குருவடி

குருவடி வாகிக் குவலயந் தன்னில் திருவடி வைத்துத் திறமிது பொருளென வாடா வகைதான் மகிழ்ந்தெனக் கருளிக் கோடா யுதத்தால் கொடுவினை களைந்தே உவட்டா உபதேசம் புகட்டியென் செவியில் ⁠ தெவிட்டாத ஞானத் தெளிவையும் காட்டி ஐம்புலன் தன்னை அடக்கும் உபாயம் இன்புறு கருணையின் இனிதெனக் கருளிக் கருவிக ளொடுங்கும் கருத்தினை யறிவித்(து) இருவினை தன்னை அறுத்திருள் கடிந்து ⁠ குருவாக வந்தாயே திரு வாக வந்து உரைத்தாயே  உங்கள் அன்பாலே என் வினைகளை கலைந்தாயே அமுத  மொழியால் செவியில் உபதேசம் அளித்தாயே தெளிவான அறிவு விளக்கை ஏற்றினாயே

ஆன்மா =மனம்

சிவம் என தனியாகஎதுவுமில்லை...தனியாகவெளிப்பட்டிருக்க ஜீவன்எனவும்..மொத்தமாக தோற்றம்பெற்றிருக்கும் போது ஜீவசிவம் எனவும்பெயர்.நமக்கு ஜீவன் என தனியாகஇருப்பது போல தோன்றினாலும் அதுதனியான ஜீவன் இல்லை...அது ஒருசங்கிலி தொடரின் அமைப்பு..நமக்கு நம்தந்தையிடம் இருந்துவருகிறது..அவருக்கு அவரின்தந்தையிடம் இருந்து...இப்படி ஒரு பின்நோக்கிய அதுவும் முன்னோக்கியசங்கிலி தொடர்...இந்த தொடர்முழுமைக்கும் சேர்த்து ஜீவசிவம் எனபெயர்.அது நம்முடன் மட்டுமல்ல,இவ்வுலகத்து ஜீவஜாலங்கள்அனைத்திற்க்குள்ளுக்குள்ளாகபிணைந்திருக்கும் தொடர்...அதைஉள்ளூர உனரும் போது ஜீவசிவ தன்மைவெளிப்படும். Hseija Ed Rian: இந்த புரிதல் என்பதுஅசாத்தியமான சாத்தியபுரிதல்...தனிமையில் இருந்துமுழுமையை உணர்தல்சாத்தியம்....முழுமை முற்றுபெற்றுவிலங்கும் தன்மை அது. அனைத்துஜீவன்களும் ஒரு தொடரே என தெளியசிவமாம் தன்மை விளங்கும் என்பதுஆன்றோர் மதம். சிவம் என தனியாகபின்னமாக நினைத்து வேறுபாடுஉணர்வது அறிவின்குறைபாடு...இருப்பது அகண்ட சிவம்ஒன்றே தான்...முழுபூசணிக்காய்சோற்றில் மறைந்துள்ளது Hseija Ed Rian: இயற்கை உண்மை என்பதுஜீவனுக்கு இடுபெயர்...அதுவேஅருட்பெரும்ஜோதியாம் தனிப்பெரும்கடவுள்...அதுவே உடலான உடலெல்லாம்நிறைந்து அருட்பிரகாசமாகவிரிந்துள்ளது..அதை தனிமையில்உணர மலர்தல் சாத்தியம்..உணராவிடில்ஜீவன் என அறிவு மழுங்கி தன்நினைப்பே வெளிப்பட்டு தான் வேறுஎனும் னவேற்றுமை உருவாகிறது....அந்தவேற்றுமை மறைய ஒருமைதுளிர்க்கிறது. அதனால் நம்முள்இயங்கும் ஜீவனை பார்த்துஅறிவோமாக..அதுவே பரஉடலங்களிலும் இயங்குகிறதுஎன்பதுவே ஒருமைக்கு மூலாதாரம் Hseija Ed Rian: சிவன் என கங்கணம்பூண்டு திருநீறு பூசி கபால மாலைஅணிந்து அங்க எங்கேயோகைலாசத்துல பார்வதி தேவியைபக்கத்துல வெச்சுகிட்டு பூதகனங்கள்நடனமாட யாரும் கிடையாது...எந்த ஒருமனிதன் ஜீவசிவத்தை உணர்ந்துதன்மயமாகிறானே அவனேசிவன்....அதாவது, எவனொருவன்ஜீவனை கண்டு அந்த ஜீவனேஅனைத்திற்க்குள்ளும்பிரகாசித்துகொண்டிருக்கும் ஜீவசிவம்என தெளிவுறுகிறானே அவனுக்குசிவன் என பெயர். அல்லாது பாம்பைகழுத்துல தொங்கவிட்டுகொண்டுஇருக்கும் ஒரு கற்பனைகதாபாத்திரத்திற்க்கு அல்ல...எங்கோகைலாயத்தில் இருக்கிறார் எனகற்பனை கைலாயத்தில் இருப்பவருக்குஅல்ல....இருப்பது ஒன்றே தான்..அதுவேஜீவனாகவும் ஜீவசிவமுமாக இருக்கிறது Hseija Ed Rian: சிவ சிவாகலிகாலம்...மனமே கேட்டு படி...அங்ககைலாயத்துல இருந்துகிட்டு சிவனார்பிரபஞ்சத்தை படைத்தார் என்பதைகற்றுணர் ..மனமே...ஏய்உன்னையத்தான் மனமேஉன்னையத்தான்...ஏன் பிதற்ருகிறாய்என் மனமே ஏன் பிதற்றுகிறாய்...நீயும்மாயசொப்பனத்தின் வடிவழகு கண்டுமலைத்தாயோ...சிதம்பரத்தில்வாதவூரார் கண்ட சிவன்பொற்சிலைக்குள் மாயமாய்மறைந்ததையும் கண்டாயோ..ஏய் மனமேஇன்னும் தெளிவிலையோ உனக்கு..ஏய்அழகிய பல உலகங்கலை உன் சிற்றணுதொகுப்பால் காட்டி வித்தை புரியும்மனமே நீ உனராயோ. Hseija Ed Rian: கண்டதெலாம்அனித்தியமே கேட்டதெலாம் பழுதெ நீஉண்டதெலாம் மலமே என வள்லல்பெருந்தகை பாடி சென்ரது கூடஉணராமல் இருக்கின்றாயோ மனமே...நீதிருந்துவது எப்போது...உன்னையே கட்டிமேய்த்து ஓய்ந்து விட்டேன் மனமே..என்றுநீ உன் கற்பனை கொட்டைக்குளிருந்துமீண்டு வரபோகிராய்...யுகங்கள்எத்தனையாக கற்பனைகட்டிகொண்டாய்...கற்பாந்தங்கள்எத்தனையென கனவுகட்டிகொண்டாய்...இது தான் உன்நித்திய வேலையோ என்மனமே..உணர்வாய் திரும்பி எழு என்மனமே மாய்ந்து விடாதே..கற்பனைசாகரத்துள் மீழ்கிவிடாதே...ஏய்கொள்லிபிசாசே உன்னைத்தான்சொல்லுகிறேன்..ஏன் இப்படிபிதற்றல்?..ஏன் இந்தமயக்கம்..எண்ணிலொகோடி தேவர்கள்ஆமே என எண்ணிலொகோடிதவமிருந்தாயே..இன்னுமா உன் மயக்கம்மாறவில்லை..??விழி மனமே விழி Hseija Ed Rian: மனம் பக்தியில் முதிர்ந்துசித்தியில் சிறந்து விடினும் மயக்கம்மாறா....ஏனெனில் பக்தியெலாம்சித்தியெலாம் மனத்தின் மயக்கமேதாம்....பக்தி முற்றி பழுத்து கனிந்துவிடும் தருணம் வரைக்கும் மனத்தின்மயக்கம் இருக்கும் தொடர்வுறாதுநிற்க்கும். பிற்பாடு தான் மனம்தன்னையே மாய்க்கும் தருனம்வரும்...அப்போது தான் “உன்னுடைய்ம்உன் உயிரையும் எனக்குதந்தாய்..என்னுடலையும்என்னுயிரையும் நீ கொண்டாய்” என்பதுமலரும்..மனம் ரெண்டற்று பக்தனும்பரமனும் ஒன்றாவர்...உடலும் ஒன்றாகிஉயிரும் ஒன்றாகும்....அது கடைசிநிலை...மனம் ரெண்டற்று போனபின்னர்நிகழ்வது....அது வரை கற்பனைதான்...மனத்தின் மாபெரும்கற்பனை....பக்தெனும் பரமனும்இணைந்து விட்ட பிறகு பக்தி என்பதுபயனற்று போய்விடும் seija Ed Rian: மூணாவது உள்ளஇருப்பது “நான்” எனும் ஆன்மா...அதுக்குமனம் ஒரு கோட்டை...கோட்டைக்குள்சிங்காசனத்தில் இருந்து அரசாட்சிநடக்கிறது....”நானே” அரசன் எனும்இறமாப்புடன் Hseija Ed Rian: இது தான் ஒன்றினில்ரெண்டும் ரெண்டினில்ஒன்றும்...வள்லலார் பாடி சென்றது Hseija Ed Rian: ஆன்மாவே ரெண்டாகிமனம் என திரிகிறது..உண்மையில்மனமே ஆன்மா..மனமில்லையெனில்ஆன்மா என தனியாகஒன்றுமில்ல்லை...ஆன்மாவும் மனமும்ரெண்டாக பிளவு பட்டிருப்பதேஆன்மாவும் மனமும் இரண்டு எனபேதலிக்க வைக்கிறது Hseija Ed Rian: பார்ப்பவனும்நானே..அதை பார்க்க வைப்பவனும்நானே..இது தான் நிலை....இது மயக்கம் Hseija Ed Rian: இவை ரெண்டுமாகஇருப்பது மனம் எனும் ஆன்மாவே தான்

மனசு

எல்லோரும் மனசு ஒரு நிலையா இல்லைன்னு சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். முதல்லே.... மனசை, அது என்னனு கண்டுபிடிச்சா அவர்களுக்கு தெரியும். உண்மைதான். தியானத்துக்கு உக்காந்தா நினைப்பு டஜன் கணக்குலே வர்றது.  மனசு நினைப்பு மூட்டை தானே! நினைப்புகளை ஒழிச்சுக் கட்டறதுதான் முயற்சி பலிக்க மாட்டேங்குது. ஒருத்தன் எந்த வழியிலேயோ, ஆத்மாவிலே ஓய்ஞ்சு இருந்தா சரிதான்.  ஆத்மா விசாரத்திலே முடியலேன்னா... ஜபமோ, தியானமோ பண்ணனும்.... யானை துதிக்கைக்கு சங்கிலியைப் பிடிசுக்கக் கொடுக்கிறது மாதிரிதான்.  ஜபமோ, தியானமோ பண்ணினா பிற நினைப்புகள் போகும்.  ஏகாக்கிரம் ஏற்படும். மனசு அமைதி அடையும்.  அதுக்காக, பெரிய போராட்டத்துக்கு அப்புறம்தான் அமைதி வரும்னு அர்த்தம் இல்லை.  அமைதி எப்பவும் இருக்கு. நினைப்பை போக்கிறதுக்குதான் இந்தப் போராட்டம் எல்லாம். மாடு பிறர் கொல்லையிலே போய் மேயறது.  மாட்டை இழுத்து வந்து கொட்டத்திலே கட்டினாலும் ... அவிழ்த்துக் கொண்டு ஓடிடும்.  இப்போ... நல்ல புல்லைக் கொட்டத்திலேயே கொடுத்தோம்னா... முதல்லே ஒரு வாய் சாப்பிடும்.. பழைய பழக்கத்தினாலே, அடுத்த கொல்லைக்கு ஓடிடும்.  அடுத்த நாள் இரண்டு வாய் சாப்பிடும்.. பழகப் பழக நிறைய புல்லைச் சாப்பிடும்.  கடைசிலே பிறர் கொல்லைக்கு ஓடறதை விட்டுடும்.  அந்தப் பழக்கம் சுத்தமா போச்சுனா... அதைக் கட்டத் தேவையில்லை...  அவிழ்த்து விட்டுடலாம்.  பக்கத்துக் கொல்லைக்குப் போகாது.  கொட்டதிலே அதை அடிச்சாக்கூட கொட்டத்தை விட்டுப் போகாது. இப்படிதான் மனசும், வாசனைகள் இருக்கற வரைக்கும் ஒரு நிலையிலே இருக்காது. வாசனை எல்லாம் வெளியே வரணும்.  வந்துதான் அழியும். மனம்னா என்னனு பாத்தா.... நினைப்பு எல்லாம் போய் அது ஆத்மான்னே முடிஞ்சிடும்.  எண்ணங்களின் மொத்த தொகுதியைத் தான் மனம்கறோம். எண்ணங்கள் ஆத்மாவிலே இருந்துதான் வர்றதுன்னு தெரிஞ்சு ... ஆத்மாவிலே இருந்தா மனம் மறைஞ்சுடும்.  அமைதி நிலைச்சிடும்... நினைக்கிறது கஷ்டமாகியிருக்கும்... இப்போ நினைப்பு இல்லாம இருக்கிறது எவ்வளவு கஷ்டமாயிருக்கோ ... அப்படி அப்போ நினைக்கிறது கஷ்டமாயிருக்கும் ... இங்கே மனம்தான் மாடு; நினைப்புகள் தான் அடுத்தவா கொல்லை; கொட்டம் தான் நம்மளோட சொருபம். தூங்கறவனை வேலையைப் பாருன்னு எழுப்பினா எப்படி இருக்கும்? தூக்க சுகத்தை வேலைக்காக தியாகம் பண்ண சிரமாமாயிருக்கும்.  அப்படித்தான் மனமற்ற நம்மளோட நிலை. சுகஸ்வருபம்.  அதை விட்டுட்டு சிந்திச்சுக்கொண்டு துக்கப்படறது ரொம்ப கஷ்டம்.  நம்மளோட சொருபத்தோட ஆனந்தத்தைத் தொந்தரவு பண்ணவே சம்மதிக்க மாட்டோம். மனமற்ற நிலையிலே நிக்கணும்னா..... பெரிய போராட்டந்தான்.  போராடித்தான் நம்மளோட சொருபத்தைப் பெற வேண்டியதிருக்கு.  போராட்டத்தை ஜெயிச்சு லக்ஷியத்தை அடைஞ்சா, எதிரி ஆத்மாவிலேயே அடங்கி இல்லாம போயிடுவான்.  மனந்தான் எதிரி.  நினைப்புதான் எதிரி.  நினைவுகள் தான் உலகம்.  நினைப்பு இல்லேன்னா... உலகமும் இல்லை... கடவுள் இல்லை.  ஆத்மா மட்டும் தனியிருப்பா விளங்கும்.

மகா மந்திரம்

===== மகா மந்திரம் ====== தமிழ் தெரியாத ஒருவர் சீவகாருண்யத்தை கடைபிடிக்கிறார் என கொள்ளவோம்.. அவரும் கூட தமிழில் எழுதப்பட்டிருக்கும் “அருட் பெரும் ஜோதி.....” என சொல்லவேண்டுமா? அல்லது அவருடைய சொந்த மொழியில் சொல்ல வேண்டுமா இந்த மஹா மந்திரத்தை?...எப்படி தோன்றுகிறது உங்களுக்கு? (657) கற்பம் பலபல கழியினு மழியாப் பொற்புற வளித்த புனிதமந் திரமே (658) அகரமு முகரமு மழியாச் சிகரமும் வகரமு மாகிய வாய்மைமந் திரமே (656) வான்பெறற் கரிய வகையெலாம் விரைந்து நான்பெற வளித்த நாதமந் திரமே இதுவே நாதாந்த திறவுகோல்.... நாதமந்திரமானது நாதாந்தத்திற்க்கு வழிகோலும்... இதுவே திருமூலர் கூறும் கருத்து... "காலை எழுந்து கருத்தறிந்தோதில் ஞாலம் அறிய நரை திரை மாறுமே” ....அந்த கருத்தே இதுவாம்... இது ஏனையோர் ஜெபிப்பது போன்றதுவே.. "பரமண்டலத்திலிருக்கும் பரம பிதாவே....” எனவர்கள் முறயிடுவர்... அதேதான் உங்கள் முறையீடும்.... குரு இல்லாமல் அனுபவம் என்பது வராது.... ஒரு சிறு விளக்கை பார்த்து அருட்பெரும் ஜோதீ என்பதும், அதை விட கொஞ்சம் பெரிய தீ பந்தத்தை நோக்கி பார்த்து அருட்பெரும் ஜோதீ என்பது, கார்த்திகை சொக்கப்பனையை பார்த்து அருட்பெரும் ஜோதீ என்பதும்... ஒரு காடே பற்றி எரியும் போது அதை பார்த்து அருட்பெரும் ஜொதீ என்பதும்... இந்த உலகத்தயே இரயாக்ககூடிய தீப்பிழம்பான சூரியனை பார்த்து அருட்பெரும் ஜோதீ என்பது ஒன்றாகுமா? அப்போ உண்மையான ஜோதியை வணங்க வேண்டுமா.. அல்லது பாவிக்கப்படும் ஒரு ஜோதியை வணங்க வேண்டுமா... அதற்க்கு “பக்தி” எனும் ஒரு புனை பெயருடன்?.... பொய்யான ஒன்று பக்தியினால் மெய்யாகுமா... மெய்யான ஜோதியை வணங்குவது தானே முறையும் அழகும்? அந்த நாதாந்த மந்திரத்தை பெற்று கொள்வது தானே விவேகமான செயல்?? மந்திரங்கள் உச்சரிப்பதனால் மூடத்துவம் உண்டாகும் என்று சொன்னவர் வள்ளலார்.... அவரே பிற்பாடு இப்படி ஒரு மந்திரத்தை சொன்னார் எனில் அதன் தன்மை எதுவோ.... மட்டுமன்றி ஒவ்வொரு மொழியினரும் இதை கற்று கொள்ளவும் வேண்டுமே... ஆனால் "நாத மந்திரைத்தை" அறியும் நாள் எந்நாளோ..??

சன்மார்க்கத்தில் உருவ வழிபாடு கொள்லலாமா?

== சன்மார்க்கத்தில் உருவ வழிபாடு கொள்லலாமா? === உருவ வழிபாடு கொள்ளுவோருக்கு ஒரு எச்சரிக்கை........... நீங்கள் எத்தனை பேர் “அலகை” என்பதனை தெரிந்து வைத்திருக்கின்றீர்கள்?... "அலகை"  என்பது என்ன?.. வள்ளலார் “அலகை” என்பதனை குறிப்பிட்டுள்ளார்கள், அது என்ன என தெரிந்தவர்கள் சொல்லுங்கள்...ப்ளீஸ். ஐயாமார்களே... மனிதன் தவிர ஏனைய ஜீவஜெந்துக்கள் செத்து போனால் நரகத்துக்கு போகுமாண்னு யாருக்காவது ஒரு பதில் இருக்குதா?.. அல்லது சொர்க்கத்துக்கு போகுமா?...நீங்க எல்லாம் சன்மார்க்கிகள் தானே?...அதுக்கு அப்புறம் இந்த விக்கிரக ஆராதனைகாரர்கள் எங்க போவாங்க என சொல்லுகிறேன் “அலகை” என்பதை தெரிந்தவர்கள் கொஞ்சம் பெர்தான் இருக்கிறார்கள்... தெரியாதவர்கள் தான் உருவ வழிபாடு செய்கிறார்கள். பெரும் ஆண்டவர் ”மனிதர்களுக்கு மட்டும்”கொடுக்கும் இரு பொருள்களே “வித்தியா தத்துவம்” எனும் அமானிதம், ரெண்டாவது என்பது “அலகை”... வித்யா தத்துவம் விளங்கினவனுக்கு அலகை இருக்காது... விளங்காதவன் அலகை பொருந்தும்.... உயிர் உள்ளவனுக்கு கொடுக்கப்படுவது வித்தியா தத்துவம், எனில் செத்தவனுக்கு கொடுக்கபடுவது “அலகை”..இதை ஆண்டவனால் அல்லாது மற்றமுடியாது.... இதுவே “செத்தாரை எழுப்புதல்”. வித்தியா தத்துவம் விளங்காத ஒருவனும் அலகையை தவிர்க்க முடியவே முடியாது. அலகை பொருந்தினவன் எக்கோடி காலத்துக்கும் பிறக்கவே மாட்டான்.. அவன் கதை அவ்வளவு தான்..... இது தான் அலகையின் ரகசியம். வித்தியா தத்துவம் பொருந்தினவன் மீண்டும் பிறப்பான்... மேல்நிலை அறிவுடன். எத்தனை பெரிய அந்தஸ்தை உடையவனாலும் சரி, எத்தனை பெரிய விஞ்ஞானியானாலும் சரி. எத்தனை பெரிய ஆன்மீகவாதியானாலும் சரி, எத்தனை பெரிய அரசனானாலும் சரி, அலகையை தவிர்க்க வித்தியா தத்துவம் பொருந்துவது அவசியம். அல்லாவிடில் அலகை தேகம் பொருந்தியே தீரும். சன்மார்க்கி என சொல்லிகொண்டாலும் ஒருவன் உருவத்தை வழிபடுவானாகில் அவன் அலகையை அன்றி எதை பொருந்த முடியும்?... பொருந்தியே தீரும்.அதனாலேஎயே வள்ளலார் தன் உருவம் உருவாக்கபட்டது கண்டவுடனேயே அதை தகர்த்தெறிந்தார்.... ஆனால் சன்மார்க்கம் என சொல்லிகொண்டு அலகையை பூஜிக்கின்றனர். இறைவனின் சொரூபத்தை அன்றி வேறெந்த சொரூபத்தை பூஜிக்கிறவனும் அலகையை தான் பூஜிக்கிறான் என அறிந்துகொள்ளுவதில்லை. இறைவனின் சொருபமோ தயவே வடிவமான அருள்.... அதை சடமான உருவத்தில் காணமுற்படுபவன் அலகையின் தீவிர பக்தன் தான் என்பதில் ஐயம் வேண்டாம்.... விஜயகுமார் ஐயாவிடம் கேட்டு பாருங்கள் மேலும் விளக்குவார். பஞ்சபூத்த்தையும் ஏவலாக்கி கொண்டவர்களுக்கு மரணம் ஏது?. அருட்பெருஞ்சோதி என்ற மெய்பொருளை உணர்ந்து தன்தேகத்தை காயசித்தி செய்து அதன்மூலம் பனிரெண்டு வருடம் யோகம் முயன்று அதன மூலம் சொரூப சித்தியை அடைந்து இறையோடு இறை ஆகன்றனர். அந்த யோகத்தை கை கொள்ளவே சமாதி நிலையை மேற்கொள்கின்றனர். யோக சித்தியின் முடிவில் பஞ்சபூதங்களில் ஒன்றை தேர்வு செய்து உருவத்தை அருவமாக்கி சொரூப யிலையை அடைகின்றனர். நாம் சிலாகித்து பேசும் யோகம் பிரணாயாம்ம இது போன்ற நிலையில் நம் உடலில் நடப்பதில்லை. அதை தான் ஞானிகள் உளவு என்கின்றனர். அது எங்கே நடக்கிறது என்பதே நாம் அறிய வேண்டிய உளவு அந்த வாசி ஒடுங்கும் இடமான ஆதம்பாதத்தை அறியா தொழுகை ஆற்றில் கரைத்த புளி என ஞானிகள் கூறுவதும் இதனாலே. வாசி எனப்படும் அது அமுதமாய் உள்ளது என உணராமல் மோசம் போனோர் கோடி என சிவவாக்கியர் குறிப்பிடும் அந்த வாசியே அருட்பெருஞ்சோதி. இதை தான் வள்ளுவர் பெருந்தகையோ "அறிவுடயார் ஆவது அறிவர் அறிவிளார் அஃதறி கல்லாதார்" எள உணர்த்தினார் ஆ என்பது என்னவென்றும் அஃதறி எளப்படுவது என்னவென்று உணர்வதே ஞானம். சிவலிங்க ரூபத்தை விளக்கும் போது "தாயும் தந்தையும் மருவியது போலவே காணும் அந்த விந்து நாதம் என மனதில் நிலை நாட்டல் நலம் ஒரு சின்ன திருத்தல், லிங்கமானது ஆவுடையில் சேரும் நிலையில் இருப்பதில்லை.... ஆவுடையில் இருந்து வெளிப்படு நிலையில் இருக்கும்...அதாவது லிங்கத்தின் முகப்பு வெளிபட்டுவரும் நிலை..உட்செல்லும் நிலை இல்லை என்பதை கவனிக்கவும் வித்தியா தத்துவத்தை தான் அறிவு என்கின்றனர்..... ஆனால் அந்த அறிவு நமக்கு காரியப்படாமல் உள்ளது , அறிவு விளக்கம் இல்லாமல் இருக்கிறோம்... அந்த அறிவினாலேயே ஆன்மாவை அறியகூடும்.. அல்லாது மனமோ, பிரானனோ ஆன்மாவை சென்று அடையாது... அதனாலேயே அறிவு விளக்கம் பெறவேண்டும் என வள்ளலாரும் சொல்லுகின்றார்... அதற்காகவே பல பயிற்ச்சிகளும் உள்ளது... ஆனால் விளக்கம் பெறுவதற்க்கு தயவே உத்தம வழி... தயவு வர்த்திக்க அறிவு விளக்கம் உண்டாகும்.... இது பொருந்தினவன் அலகையை கடப்பான்... வள்ளலார் “அற்ப அறிவு” உடைய காலத்தில் நடந்தது வேறு... "பெரிய அறிவு” கொண்டபோது நடந்தவை வேறு... அதை அவரே ஒத்துகொள்கிறார் அல்லவா? ஆதலால் பெரிய அறிவு கொள்ளுதலே முக்கியம்,,அதை விடுத்து சிறிய அறிவினால் சிறிய நிலைகளின் தன்மைகளை மட்டுமே புரிந்து கொள்ளமுடியும் என நினைக்கிறேன்... அந்த வித்தியா தத்துவமெனும் அறிவே விளக்கு... விளக்கு என்றால் மறைந்திருப்பதை, அஞ்ஞானமாகிய பெரு இருளை அகற்றும் பொருள்.... அப்படி ஆன்ம விளக்கம் உண்டாகும் என கணிப்பு உருவ வழிபாடில் இருந்து வந்தார் என்பதற்க்கு அதையே கொண்டு நடப்பது எதற்க்கு?... மேல் நிலைகளில் ஏற ஏணி அத்தியாவசியம்... அதற்க்காக மேல் நிலை அடைந்த பிற்பாடும் யாராவது ஏணியையும் சுமந்துகொண்டு திரிவார்களா என்ன? அந்த ஏணிக்கு ஒரு பெரிய கும்பிடு போட்டு விட்டு எங்காவது வைத்துவிடுங்கள்.. அதையே சுமந்து திரிந்தால் தோள்களுக்கு கொடுையான வலிகள் ஏற்படும்.

குருடர்கள் ஞானம் பெற முடியுமா

குருடர்கள் ஞானம் பெற முடியுமா? நம் உயிரை பற்றி உள்ள வினைதிரைகள் நம் கண்மணி மத்தியில் உள்ள ஊசி முனை அளவு உள்ள துவாரத்தில் துலங்கும் ஒளியை (இறைவன் திருவடி) மறைத்து கொண்டு உள்ளது. இவ்வினைதிரை பார்வை சக்தி உள்ளவர்களுக்கு கண்ணாடி போல் அமைந்து உள்ளதால் கண் ஒளியை கொண்டு பார்க்க முடிகிறது. இதில் மிக பெரிய பாவம் குருடராக பிறப்பது. இவர்களுக்கு வினை திரை சுவர் போல் அமைந்து உள்ளத்தால் கண் ஒளியை கொண்டு பார்க்க முடிவதில்லை. எதை விட பெரிய துரதிஷ்டம் திருவடியான கண்ணை அல்லது கண் ஒளியை பற்றி தவம் செய்ய முடியாமல் போவதே. ஆனாலும் இறைவன் கருணை வடிவானவர். குருடர்கள் நேரடியாக தம் ஆன்ம ஸ்தானத்தை நினைத்து , அதில் குரு தீட்சையின் முலம் உணர்வு பெற்று தவம் செய்ய வேண்டும். இவ்வாறு தவம் செய்வது கடினமே என்றாலும் விடா முயற்சியின் மூலமும், வைராக்கியதுடனும் சாதனை செய்தால் வினை திரை அகன்று ஞானம் பெறலாம். என பல சற்குருமார்களும் சொல்ல நீங்கள் கேட்டிருக்கலாம். ஆனால் அதில் எந்தளவுக்கு ஞானம் இருக்கிறது என ஆராய்வது அவசியம். அல்லாவிட்டால் துர்மரணம் அடைந்து விடுவது நிச்சயம். கண்மணி என்பது பார்வை செயல்படுமிடம் என்பது தெரியும் . காது போன்ற ஏனைய இந்திரியங்கள் எவ்வாறு மனதுக்கு செயல் ஆற்ற உதவுகிறதோ அவ்வண்ணமே கண்ணும் செயல் படுகிறது. ஐந்து இந்திரியங்களின் மூலம் அறிவானது செயல்பட்டு நமக்கு உலக நிகழ்வுகளை அறிவுக்கு கொண்டு வருகிறது.ஒளி என்பதோ ஓசை என்பதோ கண்ணிலோ காதிலோ இருப்பது அல்ல. அது இந்திரியங்களின் மூலம் அறியப்படுவதாகும். தூங்கி கிடக்கும் போது கண்ணில் ஒளி இருக்காது, ஏனெனில் அப்போது அறிவானது கண்களினூடே செயல்படாது.அல்லாது கண்மணியில் தான் உயிர் இருக்கிறது என்பது முட்டாள் தனமான மூட நம்பிக்கை. அதினால் எந்தவொரு பயனும் நிகழ்ந்து விடப்பொவதில்லை என்பதை மனதில் கொள்வது நலம். முதலில் கண்மணி மத்தியில் ஊசிமுனை அ்ளவு ஒரு துவாரம் இல்லை என்பதனை தெளிந்து கொள்ளுங்கள்...ஒளி ஊடுரும் தன்மையினாலான ஒரு அமைப்பே உள்ளது...சந்தேகம் இருந்தால் ஒரு கண் மருத்துவரை அணுகி ஆலோசனை கேட்கவும்...அந்த அமைப்பானது விரியவும் சுருங்கவும் கூடிய ட்தன்மையில் உள்ளது. கண்ணாடியில் எப்படி ஒளி ஊடுருவுமோ அதே படி இங்கும் ஒளி ஊடுருவும் தன்மை கொண்டது..... திரைகள் என்பவை ஆன்மாவை மூடி இருக்கும் தன்மை உடையது...அது கண்மண் தவத்தினால் கண்ணீர் பெருக்கினால் உருகும் தன்மை கொண்டது இல்லை. சுக்கிலத்தில் இருக்கும் போதே திரையானது இருக்கும்...அது கண்மணியில் வருவது கிடையாது. ஒரு மனிதன் வினை திரை அகலாது செத்து போனால் அவன் கூட இந்த கண்மணியும் கூடவே செல்லாது அல்லவா?..அப்படி இருக்கும் போது அவனுடைய வினைதிரையானது எங்கிருக்கும் என ஆலோசிப்பது நலம்...ஆன்ம ஸ்தானம் என்பது உடம்பை பற்றியதி இல்லை, அதாவது தூல பொருள் இல்லை...உடம்பாலது தூலம்,, மனம் சூட்சுமம், அதையும் கடந்தது ஆன்மா...அது தூலமான உடம்பில் ஒரு இடத்தில் இருப்பது இல்லை...அப்படி இருக்காது , ஏனெனில் சூட்சுமமானது தூலத்தில் அடையாளமாக இருக்காது...தூலம் என்றால் அதற்க்கு நிறை இருக்கும், கொள்ளளவு எனும் இடம் இருக்கும்...அப்படி சொல்லப்படும் ஒன்று பருப்பொருள் எனப்பெடும்...ஆன்மா பருப்பொருள் இல்லை..அதற்க்கு எடை இல்லை,..இடம் இல்லை...அப்படி இருக்க எப்படி அது தூலத்தில் இருக்கும் என சிந்திப்பது நலம்....தேவை இருந்தால் இதற்க்கும் ஆழமாக விவாதிகலாம்.... கண் தானம் பண்னுவது தெரியுமில்லையா...செத்தவர் கண்மணியில் இருக்கும் இந்த ஒளி ஊடுருவும் அமைப்பையே அறுவை சிகிட்சையின் மூலம் எடுத்து வேறொருவருக்கு தானம்மாக செய்கிறார்கள்...அப்போது இந்த கண்மணியில் இருக்கும் வினையானது கந்தானம் பெற்றவருக்கு போய் விடுமா என்பதை ஆழமாக விசாரியுங்கள்...அப்போது கண்மணி தவத்தின் பொய் தோற்றம் புலப்பெடும் மட்டுமல்ல கண்மணி தவத்தினால் எவனொருவனும் கண்மணியினூடே உள்ளே புகுந்து போகமுடியாது. எனெனில் புகுந்து செல்லவேண்டுமெனில் முதலில் அவன் கண்மணியின் வெளியில் இருக்கவேண்டும்.ஆனால் அவன் இருப்பதொ உள் எனப்பெடும் ஆன்மீக ரகசியஸ்தானத்தில் தான். அதையே இருதயம் என்பார்கள். உள்ளெ இருப்பவனாகிய அவன் எப்படி வெளியில் இருந்து கண்மணி வழியே உட்புகுவான்? அப்படி புகவேண்டுமெனில் அவன் ரெண்டு மணி வழியாகவும் ஏக காலத்தில் உட்செல்வானா?.அப்படி செல்லமுடியுமா என்பதை சற்று அறிவுடையவர்கள் அறிந்து கொள்ளவேண்டாமா?

எந்த வித்தை மெய்யானது

===எந்த வித்தை மெய்யானது?=== ஆன்மீகவாதிகள் பொதுவாக பார்த்தால் எதையாவது ஒரு சம்பிரதாயத்தை முன்னிறுத்தியே முன்னேறுவதை பார்க்கிறோம், அந்த சம்பிரதாயம் தான் பெரிய வித்தைண்ணு சொல்லிகிட்டு இருப்பதையும் பார்த்திருக்கிறோம்.பக்தியில் திளைக்கிறவன் சிவன் தான் பெரிசு அல்லது விஷ்ணு தான் பெருசு அல்லது அம்மன் தான் பெரிசுண்ணு கோஷம் போட்டுகிட்டு இருப்பாங்க.மனம் அவங்களை மயக்கி வெச்சிருக்கும்.ஒருவித போதை போன்றது இது,அவர்களின் இஷ்ட்ட தெய்வ சங்கல்பத்தால் போதை கொண்டு இருப்பார்கள், இதையே பக்தி என்கிறோம்.இதில் தான் மிதம் தீவிரம் என இருவகை.இந்த பிரிவு எல்லா மதங்களிலும் உண்டு.ஒருத்தன் சண்டைக்கு போவான் ,மற்றவன் தான் உண்டு தன்பாடு உண்டு என இருப்பார்கள்.இவர்களுக்கு ஆராதனை செபம் தோத்திரம் இவையே போதும், இவற்றில் அடிமுட்டாளாக இருப்பான், ஞானம் சொன்னாலும் காதுக்கு ஏறாது.இப்படியானவர்களை சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். இரண்டாவது குரூப்பு என்பது சற்று உயர்ந்தவர்கள், கொஞ்சம் கேள்விஞானம் கொண்டவர்கள்.பலவிதமான ஆன்மீக கேள்விகளை தன்னகத்தே கொண்டவர்கள்,ஆனாலும் ஞானம் என்ன என விளங்கி கொள்ள முடியாதவர்கள்,இவர்களிடமும் பக்தி நிறைந்திருக்கும்,ஆனால் நம்பிக்கை அற்றவர்களாக இருப்பார்கள்.அரைவேக்காடுகள் என சொல்லலாம்.இவர்களை சொல்லி புரியவைப்பது கடினம்.அதனால் இவர்களிடமும் சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். மூன்றாவது வகையறா என்பது ஏராளம் படித்தவன்,இவன் ஒன்றையும் ஆழமாக செல்லமாட்டான், எல்லாத்தையும் படிப்பான்,பெரிய குப்பைதொட்டியாக இருப்பான்.எல்லா குருமார்கள் கிட்டயும் போவான்,எல்லா சடங்கு சம்பிரதாயம் நம்பிக்கை என எல்லாம் இருக்கும்,ஆனால் தெளிவு இருக்காது.இவனையும் சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். நான்காவது வகை போலிகுரு.ஒண்ணும் தெரியாது,நெறைய வித்தை வகையறாக்கள் இவனிடம் இருக்கும்,எல்லாத்தையும் கூவி கூவி அழைத்து வார் வாரி வித்தைகள் வழங்குவான்.எதுக்கு கொடுக்குறோம், யாருக்கு கொடுக்கிறோம் என கூட அவனுக்கே தெரியாது, ஆனால் குருவாக இருக்க ஆசைபட்டு இப்படியெல்லாம் செய்துகிட்டு இருப்பான்,பனத்துக்கு ஆசைபடுகிரவனும் உண்டு, பணம் வாங்காமலேயே கிடைக்கிறவங்கலை எல்லாம் குட்டிசுவராக்கி கிட்டு இருப்பான். இவனும் சமீபிக்க தகுதியற்றவன். ஐந்தவது வகையானவன் எல்லாம் கற்றவனாக இருந்தாலும் ஒன்றும் புரியாதவனாக இருப்பான், இவனிடம் இருக்கும் அருமையான குணம் என்பது தனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை என்பதை உணர்ந்திருப்பான்.அதனால் தன்னடக்கம் இவனிடம் இருக்கும்,ஆனாலும் குருமார்கள் முன் மண்டியிட இவன் ஆணவம் இடம் கொடுக்காது.ஆகையினால் இவன் நுணுக்கங்களை அறியாமலேயே போய்விடுவான்.இவனும் சமீபிக்க தகுதி அற்றவன். ஆறாவது வகையானவன் கற்றதெல்லாம் மெய்யல்ல என உணர்வு கொண்டவன், அனைத்து வேத ஆகம சாத்திரங்களுக்கும் மேலாக அறிந்து கொள்ள வேண்டிய அறிவு இருக்கிறது என புரிந்து கொண்டவன்,ஆனால் ஆன்ம விளக்கம் இன்றி அலைந்து கொண்டிருப்பான். எதை தான் இவனிடம் போய் சொன்னாலும் ஏற்றுகொள்ளமாட்டான்,அலைவதே அவன் கர்மம்.இவனையும் சமீபிக்க தகுந்தவன் அல்ல. ஏழாவது வருகிறவன்,சாதனையாளன்.யராவது சொல்லியோ,அல்லது எங்கிருந்தாவது கேட்டோ,அல்லது எதாவது நூல்கலை கிளறியோ கொண்ட அறிவால் கடினமான சாதனை செய்பவன்,தீவிர வைராக்கியம் கொண்டவனாக இருப்பான், ஆனால் தான் செய்வதை மனைவிக்கு கூட சொல்லமாட்டான்,அப்படி ரகசியம் காப்பவன்.அவன் செய்ய்ம் வித்தையே பெரிசு எனும் எண்ணம் இவனுக்குள் இருப்பதால் மற்றவர்களை பொருட்படுத்தமாட்டான்.எப்போதும் தனிமையில் இருப்பான்,சாதனையில் கண்ணும் கருத்துமாக இருப்பான்.இவனுக்கும் ஆன்ம விளக்கம் இருக்காது,ஆகையினால் சமீபிக்க தகுந்தவன் அல்ல. எட்டாவது வருகிறவன் ஞானமுட்டாள் என வகைபடுத்தலாம்.தான் செய்யும் வித்தை பரமோன்னதமானது,வித்தையினால் சொர்க்கம் போகலாம், பரமண்டலத்தில் ஏறிவிடுவேன் என பெருமையினால் இருப்பவன்.சிறந்த சாதனையாளனாக இருந்தாலும் இவன் தேடுதலை நிறுத்திகொண்டவனாகையினால் இவனுக்கும் ஞான விளக்கம் இருக்காது.எது சொன்னாலும் உறைக்காது,சாகும் தருவாயில் கூட உபதேசம் ஏற்றுகொள்ள தயங்குவான்.அவன் வித்தையே பரமமானது என முட்டாள்தனமாக இருப்பவன்.இவனையும் சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். ஒன்பதாவது வருபவன் வித்தையை நம்புவான் ஆனால் குருவை நம்பமாட்டான். வித்தை மட்டும் போது ஆன்மவிளக்கம் உண்டாகும் என இருப்பவன்.வித்தையின் நுணுக்கம் ஆழ்ந்த அனுபவம் கொண்ட குருவிடம் இருக்கின்றது என விளங்கிகொள்ள மாட்டான்.குருவை மனுஷதூலம் என கருதி மரியாதை செய்யமாட்டான்.குருவிடம் மறைவான ஞானவிளக்கம் குடிகொள்கின்றது என புரிந்துகொள்ளாமல் வித்தையை மட்டும் வாங்கிகொண்டு ஓடிவிடுவான்.இவனும் கதைக்கு ஆகாதவன். ===(தொடரும்)