அறிவறி பாடம்

அறிவறி பாடம் பாடம் -1 இந்த யுகமுடிவு நாளையிலே வருகிற மனுக்கள் எக்குலத்தவராயினும் எம்மொழியினவராயினும் கடைத்தேற வேண்டுமென்றால் கட்டாயம் தமிழை கற்றாக வேண்டும் என்று ஞானகுபேர பேரருள் தேரையர் கால கணக்கறிந்து வலியுறித்தியுள்ளார்கள். ஆச்சப்பா தமிழினுட பெருமை கேளு அப்பனே அகத்தியர்தான் நின்றாரப்பா வாச்சப்பா வடுகருக்கும் ஆகும் பாரு வகையான பிராமணர்க்கும் ஆகும் பாரு காச்சப்பா கன்னடியர்காகும் பாரு கலையான குச்சலியர்க் காகும் பாரு மாச்சப்பா மராஷ்டருக்கும் ஆகும்பாரு மறையான மிலேச்சருக்கும் ஆகும்பாரு பாரப்பா அனைவருக்கும் வேணும்வேணும் பாங்கான க்‌ஷத்திரியர்க்கு வேணும் வேணும் நேரப்பா வைசியர்க்கு வேணும் வேணும் நிலையான சூத்திரர்க்கு வேணும் வேணும் தேரப்பா துலுக்கருக்கு வேணும் வேணும் தெளிவான கலிங்கருக்கு வேணும் வேணும் ஏரப்பா எடுத்திருக்கும் அண்டத்தோர்க்கும் இயலான தமிழதுதான் வேணும் பாரே. பாடம் -2 ஆண்டவர்கள்-; அறிவறி பாடம் முதலிலிருந்து சொல்லுங்க. மேய்வழி வரதராஜ அனந்தர்-;ஆதி துணை ,ஆதியே துணை ,ஆதியை அறிய குருவே துணை என்று ஓத ஆரம்பிக்க... ஆண்டவர்கள்-;அதை நாம் சொல்ல சொல்லவில்லை,முதல் முதலில் திண்ணை பள்ளிகூடத்தில் நீ படித்தாயே,அதை சொல்லு... மெய்வழி வரதராஜ அனந்தர்-;அ ஆ னா ,ஆ வன் னா, இ ஈ னா, ஈ என் னா....... ஆண்டவர்கள்-;என்ன! எல்லாம் “னான்..னான்..” என்று சொல்லுகிறாயே.ஆகவே எல்லா அக்‌ஷரங்களும் னீ தானா?(கேட்டறியாத இந்த அற்புத விளக்க உதயத்தை கேட்டு சபையோர் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கி நிற்க) ஆண்டவர்கள்-; அட்சரங்களின் உதயம்.இருப்பிடம் ஆகிய அனைத்தும் மனிதன் தான் என்பதை நம் தமிழில் உள்ள அறிவுஅறிபாடம் நமக்கு உணர்த்துகின்றதல்லவா?. என்ன ஆச்சரியம்! தமிழ் அட்சரங்களின் உச்சரிப்பை எவ்வளவு பொருள் நிறைத்து, என்ன உயர் அறிவை களஞ்சியமாகவாக்கி அமைத்திருக்கிறார்கல் என்று பார். இதுகாலம் வரைக்கும் இந்த நுண்ணிய நுணுகிய மதினிறை விடிவு வெளியாக்கப் பெறவில்லை. “அச்சரமனைத்துமினும் கோடிபல பாஷை மெச்சுமதனுச்சனிலை மேனகையனைத்தும் இச்சைபிறங்ஙீட்டு திருச்சாலையிலலாது பொச்சையுல கோர்க்கது புறம்புமுதுகாமே” என்ற செய்யுளை சபையோர் பாடி தோத்தரித்து மகிழ்ந்தார்கள். பாடம் -3 ஆண்டவர்கள்-; ஞானம் என்பது இன்ன செயல் என்று இன்று நாம் வெளியாக்க போகின்றோம்.ஒரு சாமானை உறை போட்டு மூடியிருந்தால் அது என்ன சாமான்,என்ன வர்ணம்,என்னத்திற்க்காகும்,என்ன மதிப்புடையது என்று விளக்கமாக கண்டறிய முடியுமா?முடியாது.அதை மூடியிருக்கும் மறைப்பை கிழித்து நீக்கிவிட்டு அது இன்னதென்று அதைப்பற்றி நன்றாக அறிந்துள்ளவர்கள் எடுத்து காட்டி பேசினால்தானே,உள்ளிருக்கும் பொருளின் முழுவிவரமும் தெரியும்.அதேபோல,ஞானம் என்ற சொல்லில் ஒரு உன்னத உள்ளமைச் செயலானது மறைத்து வைக்க பெற்றுள்ளது.அதை விண்டு வெளியாக்கினால்தான் தெரியும். ஞானம்=ஞா+னம்;அதாவது “னான்..னாம்” என்று ஆகிகொள்ளுவது.இதுவே வேதத்தின் உட்பொருள்.”னான்..னான்” என்று உன்னுள் இருந்து சதா சொல்லிகொண்டிருக்கும் வஸ்து,”வந்த வேதமாக” திருவுரு தாங்கி,முன்னிலை குருவாக வெளியாகினின்று தன்னை அறிவிக்க,அதாவது உன்னுள் அறியபடாததாய் இருக்கும் ஆத்மாவே குருவுருவாகவந்து தன்னை அறிவிக்க,உன்னை நீ அறிகிறாய்.அதோடு காலமெல்லாம் ஓட்டி பழகி அறிவு விளைவேற்றம் ஏற ஏற,’னான் னாமாகுதல்” கைவரவாகும்.அதனால் மெய் அறிவு சித்திக்கும். பாடம் -4 உன் உன்னதமாகிய நினைவில்”னாம்” இல்லை என்றால் கடைசியில் எமன் தான் அங்கு வருவான்.எமனுக்கு நடுவன் என்று ஒரு பெயர் உண்டு,னடு என்றால் மையம்.அதாவது இந்த பக்கமோ அந்த பக்கமோ சாயாத நீதி எல்லை.ஆகையால் என உஜாரோடு,ஆசான்பால் அன்புமறவாத நினைவில் “இந்த மெய்யின்பால்” ஓட்டி நீ நடந்து வரவேண்டும் என்று எண்ணிப்பார்.இந்த ஜாக்கிரதை சதா உன்னிடம் இருக்கவேண்டும். அன்பானவர்களே, சற்று கூர்ந்து கோர்வையாக்கி “மெய்நிலை” அறிவீர்களாக.புரியாதவர்கல் புரிந்தவர்களை நாடுவீர்களாக. அடியேனின் “ஆதிமெய் உதயபூரண வேதம்” எனும் நூல் கிடைக்கபெற நாடுங்கள்.கீழே குறிக்கபடும் நபர்களை அன்புடன் கேளுங்கள்,இலவசமாக பெற்றோம்..இலவசமாக பெற்றுகொள்ளுங்கள்

வேதம் இருக்கு கொமாரு

வேதம் இருக்கு கொமாரு போன பதிவுல வேதாந்தம்ங்கிறது தானே இருக்கு,அப்ப வேதம்ங்கிறதும் இருக்கணும்லியாண்ணு கேட்டேன். ஆனா பல கொமாருங்க வேதங்கிறது ஒண்ணு தனியா இல்ல, குருநாதரு தான் வேதம்ங்கிறாங்க. அழுகையே வந்திச்சு தெரியுமா?. வேதம்ங்கிறதையே தெரியாம வேதாந்தம் படிச்சுகிட்டு இருக்காங்க கொமாரு...சத்தியமா சத்தியம் கொமாரு...வேண நீயே தான் கீழ கொடுத்திருக்க படத்தை பாரு கொமாரு..குருனாதரே “தமிழ் வேதம்”ங்கிற சாம்ராஜ்யம் இருக்குங்க்றாரு தானே?. அவரு இருக்குங்கிறாரு ஆனா நீ இல்லைங்கிறே..என்ன கொமாரு இது..இது ஞாயமா படுதா என்ன?..நீயே தான் சொல்லேன்...சத்தியமா எனக்கு தான் வேதம் தெரியாது..நீ வேணும் எனக்கு வேதத்த காட்டித்தரணும்...வேதம் படிச்சேயாகணும் கொமாரு...வேதம் தெரியாம வேதாந்தம் படிக்கிற சோலி ஒண்ணும் வேணாம் கொமாரு...அதனால சொல்லு கொமாரு..வேதம் எங்கெ

வேத வேதாந்தம்

வேத வேதாந்தம் ஆதி மெய் உதய பூரண வேதாந்தம் என ஒரு நூல் சாலை ஆண்டவருடையது. சாலை மக்கள் அதை தங்களுட்டைய வேதம் என்கிறார்கள். ஆனால் வேதாந்தம் என பெயரிடபெற்றிருக்கும் நூலை வேதம் என சொல்லி கொண்ட்டிருப்பது எவ்வளவு குதர்க்கத்தனமானது அல்லவா?. வேதாந்தம் என நூலுக்கு பேயரிருப்பதால் அதற்க்கு முந்தின நூல் ஒன்று இருக்கணுமே, அது எங்கே ஏன கேட்டால் முழிக்கிறான்.வேதம் இருந்தா தானே வேதாந்தம் என ஒண்ணு இருக்கும் அல்லவா?, அப்ப வேதம் எது?. எங்க இருக்கு?. ஆண்ட்டவரே தான் ‘வந்த வேதம்”ண்ணு சொல்லுவார், குருபிரான் தான் தூல உருக்கொண்டு வந்த வேதம் ஏன்பார். சரி தான், ஆனால் அசல் வேதம் எங்கே?

ஆதி அமலாண்மை

ஆதி அமலாண்மை மனுத்தூலத்தில் இவ்வளவு வல்லபங்கள் இருந்தும் இருந்தும் அவற்றை கைபோட்டவர்கள் நாம் ஒருவர் தாம். ”முகாரவிந்த பேத விந்து நாதாதி இன்பனுச் சூடாகர சப்த சப்தாதிய சாயல்களும்” என்று நாம் ஆதிமான்மியத்தில் கூறியிருக்கிறோமே. அதன்படி இந்த மனித குலம் ஒரே அச்சிலிருந்து உண்டாகியிருந்தாலும்-ஒருவருக்கு தரப்பெற்றுள்ள கருவிகளனைத்தும் மற்ற எல்லோருக்கும் தரபெற்றிருந்தாலும் எல்லோரும் ஒரே மாதிரியாகவா இருக்கிறார்கள்? ஆளுக்கு ஆள் வித்தியாசம் இருக்கிறதே-கண் காது மூக்கு முதலியன எல்லாம் ஒன்று போலவே தேகத்தில் முகம் என்ற ஒரே எல்லையில் அமைக்கபெற்றிருந்தாலும், அந்த முகத்தில் எத்தனை சாயல்கள்,எத்தனை பேதங்கள் இருக்கின்றன. சப்த குறியை எடுத்துகொண்டால் எல்லோரிடமும் அதை உண்டாக்குவது ஒரே கருவி தான், ஒரே அமைப்புதாநப்படி இருந்தாலும் தொனி ஆளுக்கு ஆள் வேறு வேறாயிருக்கிறது-இத்தனை முகாரவிந்த பேதங்களும், சப்த சப்தாதிய சாயல்களும் மனித ரூபத்தின் உள்ளே அமர்ந்து ஆட்சி புரிந்து கொண்டிருக்கிற அந்த தேவ சுவிட்சின் அகம் புற கிரண வீச்சுக்களே ஆகும். அத்தகைய அமலாண்மை ஆதியை, பிணை நிகரில்லா பெருவான் கடையை மனித உடல் பெற்ற ஒருவன்,இந்த உடல் இருக்கும் போதே கைபோடவில்லை என்றால் அவனை நாய் நரி என்று கூட வேதம் சொல்லும்-மலத்தில் புழுத்த ஒரு புழு என்று கூட சொல்ல ‘அது’ சம்மதிக்காது ==யுகவான் சாலை ஆண்டவர்கள்

மரணம் என்பது என்ன - தொடர்ச்சி

மரணம் என்பது என்ன - தொடர்ச்சி உலகம் ஆதியில் வெறுமனே தான் இருந்தது... ஆக்ஸிஜனும் இல்லை கார்பண்டை ஆக்ஸைடும்... நைட்ரஜன் மற்றும் அனேகம் வாயுக்கள் இருந்தன... தாவரங்கள் தான் ஆதி உயிர்.. அவை கார்பன்டை ஆக்சைடை கொண்டு வாயு மண்டலத்தில் ஆக்ஸிஜன் பெருக்கி தெவையான அளவு ஆக்சிஜன் பெருகி விட்ட பின்னரே ஏனைய உயிர் வகைகள் தோன்ற ஆரம்பித்தன... தாவரங்கள் தாம் மழையையும் உருவாக்கின... மனித கருவை படைத்த இறைவன் முன்னரே தாவரங்களை தயவாக கொண்டு மனித கரு வளரவே அமைத்தான்.... தாவரங்கள் இல்லையெனில் எந்த உயிர் இனங்களும் இபூமுகத்தில் இல்லை... மழை இல்லை ஆக்ஸிஜன் இல்லை.... சின்ன அனு உயிர்கள் கூட இருக்காது... நாம் உயிருடன் இருக்கின்றோம், நமக்கு ஆதாரமானதுவோ நமது பிதா மாதாக்களின் கருசுக்கிலங்கள் இருக்கின்றன.. அவை இல்லையெனில் நாம் இல்லை.. அது போல நமது பிள்ளைகளுக்கு ஆணும் பெண்ணுமாகிய நாம் ஆதாரமாக இருக்கின்றோம்... அப்படி உயிர்கொடியானது ஆதிமுதல் படர்ந்து விரிந்து பூத்து காய்த்துகொண்டே இருக்கின்றது... ஆனால் அந்த கொடியினை காண்பவர் எவரோ அவன் சித்தன். உயிர்கொடியானது தான் மட்டும் தன்னுக்குளே வளர்ந்து பூத்து காய்க்கவேண்டுமெனில் ஆதிமுதல் பயிர்கொடியும் உயிர்கொடியுடன் கூடவே வளர்ந்து கொண்டே இருந்திருக்கவேண்டும்... பயிர்கொடி இல்லையெனில் இந்த உலகில் உயிர்கொடியானது இந்த அளவுக்கு படர்ந்து பூத்து காய்த்து வளர்ந்து இருக்காது... உயிர்கொடி மடிந்து போயிருக்கும்... ஆக உயிர்கொடியானது உயிருடன் எக்காலமும் வாழ்ந்திருக்கவே பயிர்கொடியானதும் கூடவே பூத்து காய்த்து வளர்ந்துகொண்டிருக்கிறது... நமக்காக நமது சந்ததிக்காக அவை நம்முடன் வளர்ந்து பூத்து காய்த்து நமக்கு உணவாகி நமக்கு வாழ்வாதரமாகி செழிப்பிக்கின்றது... அந்த பயிர்கொடியும் நம்மை போன்றே ஆதி முதல் அனாதி இறைவனின் சூட்சுமத்தை சுமந்துகொண்டு நம்முடன் வாழ்கின்றது... ஆனால் நாம் அதை அறியாமலிருக்கின்றோம்... ஜீவ விருட்சத்தின் சூட்சுமங்களை பேசிகொண்டிருக்கிறோம்.. இதை கேட்டவர் கண்டவர் பாக்கியவான்கள் என எழுதபட்டிருந்தது அனாதி காலம் முன்பு... அழிந்து போன அறிவுகள் உயிர்பெறும் காலம் வர இறைவனை போற்றுவோமாக... செத்தவைகள் எல்லாம் உயிர்பெறுமாகட்டும்... செத்தவர்கள் கூடவே உயிர் பெற்று எழும்பட்டும்.

ஊர்த்வ மூலம்

ஊர்த்வ மூலம் ஸ்ரீ -பகவத் கீதை அத்தியாயம் 15 - வசனம் 1 மூலம்= ஸ்ரீ-பகவான் உவாச ஊர்த்வா-மூலம் அத:ஷாகம் அஷ்வத்தம் ப்ராஹுர் அவ்யயம் சந்தாம்ஸி யஸ்ய பர்ணானி யஸ் தம் வேத ஸ வேத-வித் உரை= ஸ்ரீபகவான் உவாச — புருஷோத்தமரான முழுமுதற் கடவுள் கூறினார்; ஊர்த்வ-மூலம் — மேலே வேர்களுடன்; அத: — கீழ் நோக்கிய; ஷாகம் — கிளைகள்; அஷ்வத்தம் — ஆலமரம்; ப்ராஹு: — கூறப்படுகின்றது; அவ்யயம் — நித்தியமான; சந்தாம்ஸி — வேத பதங்கள்; யஸ்ய — அதன்; பர்ணானி — இலைகள்; ய: — எவனொருவன்; தம் — அதை; வேத — அறிகின்றானோ; ஸ:-அவன், வேத — வித்—வேதங்களை அறிந்தவன். இங்கே ஒரு விஷயம் விளக்கம் வேறுபாடுகளுக்குட் சிக்கி தவிக்கின்றது. எது மூலம், எது எதுக்கு மூலம் என அறிந்து கொள்ளுவது நலம். சித்தர் பாடல்களில் பார்த்தீர்களானால் மூலம்ண்ணா இடுப்புக்கு கீழ குதத்திற்க்கு மேல ந்ணு சொல்லி வெச்சிருப்பாங்க. பிரானன் அங்கிருந்து உதயமாகி சிரசளவு சென்று மீண்டு நாசி வழி வெளிய வீணாகின்றது என காணலாம். அப்போ மூலம் கீழயா அல்லது மேலயாண்ணு சந்தேகம் வருவது இயற்கை. தக்க குரு இதன் விளக்கத்தை சொல்லி புரிய வைக்கவில்லையென்றாகில் குழம்பிகிட்டே தான் வாழ்க்கை முழுசும் அலைவான்.தலையடி உச்சியில் உள்ளது மூலம் என திருமந்திரம் சொல்வதையும் காண்கிறோம். இதுக்கு தான் மூலம் அறியாமல் முக்தி இல்லை என்கிறோம்.மூலம் அறிந்தாக்கால் முக்தியும் உண்டாமே.விஷயம் தெரியாமல் ஏதையோ கேட்டுகிட்டு எதையோ புருஞ்சுகிட்டு காளைமாடு மோண்டுகிட்டு நடக்கிற மாதிரி நடப்பாங்க.

மரணம் என்பது என்ன?

மரணம் என்பது என்ன? சாதாரணமாக நாம் மரணம் என்றால் உயிர் போச்சு, அது தான் மரணம் என்கிறோம் அல்லவா?.. ஆனால் உண்மையில் அது தானா மரணம் என்பதை சற்று சிந்தித்தால் தான் மரணமில்லா பெருவாழ்வு என்றால் என்ன, எல்லா உயிர்களையும் தன்னுயிர் போல ஏன் எண்ணவேண்டும் என்பது புலனாகும். முப்பொருள் விளக்கத்தினாலேயே இவை சற்று விளங்கும், அதாவது ஆன்மா, உயிர், உடல்.. அல்லது உடல் பொருள் ஆவி என வழக்கத்தில் இருப்பது இவையே.. இவற்றில் உடல் என்பது உயிருடன் இருக்கும் போது வழங்கும் பெயர், உயிரற்று போனால் அதை சவம் என்கிறோம். இவையில் ஒன்றை ஒன்று சார்ந்து இருக்கிறது...  உடலமில்லையெனில் உயிரில்லை, அதுபோல உயிரில்லையெனில் உடலமில்லை.. இவை பரஸ்பர பூரணங்கள்... இவை இரண்டுமில்லையெனில் ஆன்மா விளங்காது.. ஆன்மா உயிர்சார்ந்த உடலத்துடன் விளக்குவதை வாழ்வு எனவும் , ஆன்மா உயிர் உடல் தவிர்ப்பதை சாவு என்றும் வழங்கலாம். ஒருவன் பசியோடு அதிக காலம் இருக்கமுடியாது, அவன் செத்து விடுகிறான் அல்லவா, ஏன் பசியினால் அவனுக்கு ஜீவஹானி நேரிடுகிறது என்பதை சற்று பார்ப்போம். அவன் தன்னுக்குள்ளேயே ஜீவனை கொண்டிருக்கிறான் எனில் அவன் மரித்து போகமாட்டானே அல்லவா... அப்படியெனில் ஜீவன் என்பது அவனுக்கு ஊட்டப்படுகிறது எனவல்லவா பொருள் கொள்ளவேண்டும், அல்லவா?... அப்படி அவனுக்கு ஜீவன் ஊட்டப்படாமல் அதிககாலம் அவனால் ஜீவித்திருக்கமுடியாது. அப்படி இருப்பில் அவன் சாவை சந்திக்கிறான். அதாவது ஜீவன் பிரகாசிக்கிறதும் பிரகாசம் குறைவதுமாக இருக்கிறது என தெரிகிறதல்லவா?.. ஆகாரம் உட்கொள்ள ஜீவகலை பிரகாசித்து விருத்தியுண்டாகிறது, ஆகாரம் கொள்ளாவிடில் ஜீவகலை பிரகாசம் குன்றி மரணம் நேரிடுகிறது... இதனால் தெரிந்துகொள்ளப்படவேண்டியது ஜீவகளையானது ஆகாரம் மூலம் உடலத்துக்குள் ஊட்டப்படுகிறது என்பதாகுமல்லவா?... உயிருடன் வழங்கும் எவ்வுடலும் ஆகாரம் கொள்வதை தவிர்க்கமுடியாது அல்லவா... அது போல எவ்வுயிருக்கும் ஆகாரம் முதன்மையாக வழங்கப்படுவது எதனால் என ஆராய்ந்தால் அது தாவரங்களே முதன்மையானது. எந்த ஒரு மாமிச உடலும் உருவாக தாவரங்களே ஆகாரமாக அமைகிறது. இவ்வண்ணம் உயிர்குலங்களும் பயிர்குலங்களும் பின்னி பிணைந்து இருப்பதை பிரபஞ்ச இயற்கை என்கிறோம்.. இதை இயற்கை உண்மை என்கின்றனர் ஆன்றோர்கள். இங்ஙனம் இயங்கும் உயிருடலை ஆன்மா கருவியாக கொண்டு இயங்குகிறது என ஊகிக்கமுடிகிறதல்லவா... எப்போது ஆன்மாவானது உயிருடலத்தை விட்டு அகலுகிறதோ அதுவே மரணம்... அல்லாது ஆன்மாவையும் உடலையும் விட்டு உயிர் பிரிவதுவல்ல. உயிர் உடலையும் ஆன்மாவையும் விட்டு போகிறது எனில் உடலும் ஆன்மாவும் சேர்ந்து இருக்கவேண்டும், அப்படி சேர்ந்து இருப்பதை காணமுடிவதில்லை. உயிரானது ஆன்மாவின் ஊடாக வந்ததுவோ வருவதுவோ கிடையாது, உயிரானது அன்னத்தினால் வருவது, அது பிரகாசிக்கவோ, பிரகாசம் குன்றவோ செய்யும் குணமுடையது... கருவில் அமியும் பிண்டத்தை கூட அன்னமாகிய உயிரே வளர்க்கிறது, அன்னமில்லையெனில் அந்த கருவும் ஜீவிக்காது, செத்துவிடும்... ஆகையினால் உயிர் ஆன்மாவுடன் வருவதுவல்ல என தீர்மானிக்கலாம். உயிரும் அதனால் அமையும் உடலமும் பிரபஞ்ச இயற்கை, அதாவது இயற்கை உண்மை... பிரபஞ்சத்தின் அனைத்து உயிர் உடலங்களும் ஒரு ஜீவனில் இருந்து உற்பத்தி, அதை அறிந்தவன் ஞானி.நம்முடைய உடல் நாளை மரத்துக்கு உணவு, மரம் இன்று நமக்கு உணவு... மரம் மிருகங்களுக்கு உணவு மிருகங்கள் மரத்துக்கும் மனிதனுக்கும் உணவு.. இவ்வண்ணம் அந்த அன்னமானது அழிவின்றி சுழன்றுகொண்டே இருக்கின்றது. இந்த பிரம்மாண்ட பிரபஞ்சத்தில் இருந்து ஒரு மூலஅணு கூட கூடவோ குறையவோ செய்யாது ஒரு பொழுதும், அவை சமநிலையில் தான் இருக்கும் எப்போதும்.பிரபஞ்சத்தின் எடையும் நிறையும் ஒருபோதும் கூடவோ குறையவோ செய்யாது... ஆகத்தொகை சமமாக எப்போதும் இருக்கும் விதமாக இயற்கை உண்மை இருக்கின்றது. எல்லா உயிர்கலையும் தன்னுயிர் போல எண்ணுவது இங்கு எப்படி சாத்தியம் என்பதின் நுணுக்கம் அதுவே.எல்லா ஜீவன்களிலும் நிரைந்திருக்க போகின்றேன் என்பதன் பொருள், எல்லா ஜீவன்களிலும் சமமாக எல்லா பொழுதும் விளங்க போகின்றேன் என்பதாகும். இதன் விரிவு அனந்தம். சற்று சிந்திப்போம், நன்றி, வணக்கம்

தாயானவள் மகவை ஈனும் போதிலே உண்டாகும் ஆனந்தம்

தாயானவள் மகவை ஈனும் போதிலே உண்டாகும் ஆனந்தம் ஆதியே துணை.. குரு வாஅழ்க குருவே துணை.. தாயானவள் மகவை ஈனும் போதிலே உண்டாகும் ஆனந்தம் என்ன என்பதை உணரும் தருணம் வாய்த்த முகூர்தம் கிடைத்தது என்பது மகிழ்ச்சியான நிகழ்வே தான். சுத்தமான பாத்திரம் முன்னால் நீட்டப்படும் போது ஈயாது முகம்திருப்புதல் நன்றல்லவே..ஆதலின் ஈந்து விட்டேன்..ஈன்று விட்டேன்..அந்த ஆறாவது அறிவினை..பெற்றவர் பேறு கொண்டவர் என்பதில் மாற்று கருத்தில்லை....எண்ணிலிகோடி சென்மங்களின் பிறவி பலனென்பதில் ஐயமுமில்லை...நமசிவாயம் வாஅழ்க..நாதன் தாள் வாஅழ்க..இமைபொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாஅழ்க. வாஅழ்க குருவடி வாஅழ்க வாஅழ்கவே

பாத்திரங்களில் சிறந்தது எதுவாம்

பாத்திரங்களில் சிறந்தது எதுவாம்? தலைப்பை பாத்துகிட்டு சிரிக்காதீக!!!!...பாத்திரம் என்றால் தீட்சை பெற்றுகொள்ள தகுந்தவன் என பொருள் சொல்றாங்க மகான்கள். பரமோன்னத குருவை அடைவது என்பது இப்பிறவியின் பயன் மட்டுமல்ல, பலபிறவிகளின் பலன். எண்ணற்ற பிறவிகளின் பலனே குரு வடிவமாக எழுந்தருளுகின்றது. அதை பயன்படுத்திகொள்வதும் அவனவன் செய்த புண்ணிய ஸுஹ்ருதமேயாம் என்பதில் ஐய்யமில்லை. பிறப்பிலேயே உலக விஷயங்களில் வேட்க்கையற்று இவற்றை கடந்த எதையோ சாதிக்க வேண்டும் எனும் உந்துதலோடு பிறப்பவன், எதனையும் பொருட்படுத்தாது இளம் பிராயத்திலேயே மூகனாக ஏகனாக எதையோ தேடிகொண்டிருக்கும் தன்மை பொருந்தியவனாக ஒன்றிலும் பற்றில்லாதவனாக வேட்கை மிகுந்தவனாக திரிவான், காய்ந்த சருகு போல....குருவின் திருவுரு தரிசித்த மத்திரத்தாலேயே அவனில் ஆனந்தம் அணை உடைந்தாற்போல் குதூகலிக்கும்,ஏன் என்றோ எதற்க்கு என்றோ அவனையும் அறியாமல் எழும் எழுச்சி அது.அவனுக்கு கேள்வி என கேட்க்க ஒன்றுமில்லாமல் இருக்கும்...சந்தேகம் என ஒன்று அவன் மனதில் கூட துளிர் விடாதிருக்கும்..ஏதோ ஜென்மத்து உறவு போல குருவிடம் பழகுவான்.. ஒன்றையும் கேட்டு பெற்றுகொள்ள வேண்டும் எனும் சிந்தை கூட அவனிடம் இருக்காது... குருவுக்கு தெரியும், எப்போது எதை எவ்வண்ணம் கொடுக்கவேண்டும் என நிதர்சித்திருப்பான்...அவனுக்கு என தேவை ஒன்று இருக்காது, சேலையும் நூலும் போல குருவிடம் இருப்பான்...பூரண சரணாகதியுடையவனாயிருப்பான். குரு ஒன்றை சூசகமாக சொன்னால் கூட பஞ்சை போல பற்றிகொள்ளும் திறம் கொண்டவனாயிருப்பான். இவன் உத்தம பாத்திரம் Hseija Ed Rian பத்திப் பணித்துப் பரவு மடிநல்கிச் சுத்த வரையால் துரிசறச் சோதித்துச் சத்தும் அசத்தும் சதசத்தும் காட்டலால் சித்தம் இறையே சிவகுரு வாமே

எந்த வித்தை மெய்யானது

எந்த வித்தை மெய்யானது? ஆன்மீகவாதிகள் பொதுவாக பார்த்தால் எதையாவது ஒரு சம்பிரதாயத்தை முன்னிறுத்தியே முன்னேறுவதை பார்க்கிறோம், அந்த சம்பிரதாயம் தான் பெரிய வித்தைண்ணு சொல்லிகிட்டு இருப்பதையும் பார்த்திருக்கிறோம். பக்தியில் திளைக்கிறவன் சிவன் தான் பெரிசு அல்லது விஷ்ணு தான் பெருசு அல்லது அம்மன் தான் பெரிசுண்ணு கோஷம் போட்டுகிட்டு இருப்பாங்க. மனம் அவங்களை மயக்கி வெச்சிருக்கும். ஒருவித போதை போன்றது இது,அவர்களின் இஷ்ட்ட தெய்வ சங்கல்பத்தால் போதை கொண்டு இருப்பார்கள், இதையே பக்தி என்கிறோம். இதில் தான் மிதம் தீவிரம் என இருவகை. இந்த பிரிவு எல்லா மதங்களிலும் உண்டு. ஒருத்தன் சண்டைக்கு போவான், மற்றவன் தான் உண்டு தன்பாடு உண்டு என இருப்பார்கள்.இவர்களுக்கு ஆராதனை செபம் தோத்திரம் இவையே போதும், இவற்றில் அடிமுட்டாளாக இருப்பான், ஞானம் சொன்னாலும் காதுக்கு ஏறாது. இப்படியானவர்களை சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். இரண்டாவது குரூப்பு என்பது சற்று உயர்ந்தவர்கள், கொஞ்சம் கேள்விஞானம் கொண்டவர்கள். பலவிதமான ஆன்மீக கேள்விகளை தன்னகத்தே கொண்டவர்கள், ஆனாலும் ஞானம் என்ன என விளங்கி கொள்ள முடியாதவர்கள், இவர்களிடமும் பக்தி நிறைந்திருக்கும்,ஆனால் நம்பிக்கை அற்றவர்களாக இருப்பார்கள். அரைவேக்காடுகள் என சொல்லலாம்.இவர்களை சொல்லி புரியவைப்பது கடினம். அதனால் இவர்களிடமும் சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். மூன்றாவது வகையறா என்பது ஏராளம் படித்தவன், இவன் ஒன்றையும் ஆழமாக செல்லமாட்டான், எல்லாத்தையும் படிப்பான், பெரிய குப்பைதொட்டியாக இருப்பான். எல்லா குருமார்கள் கிட்டயும் போவான், எல்லா சடங்கு சம்பிரதாயம் நம்பிக்கை என எல்லாம் இருக்கும், ஆனால் தெளிவு இருக்காது. இவனையும் சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். நான்காவது வகை போலிகுரு. ஒண்ணும் தெரியாது, நெறைய வித்தை வகையறாக்கள் இவனிடம் இருக்கும், எல்லாத்தையும் கூவி கூவி அழைத்து வாரி வாரி வித்தைகள் வழங்குவான். எதுக்கு கொடுக்குறோம், யாருக்கு கொடுக்கிறோம் என கூட அவனுக்கே தெரியாது, ஆனால் குருவாக இருக்க ஆசைபட்டு இப்படியெல்லாம் செய்துகிட்டு இருப்பான், பணத்துக்கு ஆசைபடுகிரவனும் உண்டு, பணம் வாங்காமலேயே கிடைக்கிறவங்கலை எல்லாம் குட்டிசுவராக்கி கிட்டு இருப்பான். இவனும் சமீபிக்க தகுதியற்றவன். ஐந்தாவது வகையானவன் எல்லாம் கற்றவனாக இருந்தாலும் ஒன்றும் புரியாதவனாக இருப்பான், இவனிடம் இருக்கும் அருமையான குணம் என்பது தனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை என்பதை உணர்ந்திருப்பான். அதனால் தன்னடக்கம் இவனிடம் இருக்கும், ஆனாலும் குருமார்கள் முன் மண்டியிட இவன் ஆணவம் இடம் கொடுக்காது. ஆகையினால் இவன் நுணுக்கங்களை அறியாமலேயே போய்விடுவான். இவனும் சமீபிக்க தகுதி அற்றவன். ஆறாவது வகையானவன் கற்றதெல்லாம் மெய்யல்ல என உணர்வு கொண்டவன், அனைத்து வேத ஆகம சாத்திரங்களுக்கும் மேலாக அறிந்து கொள்ள வேண்டிய அறிவு இருக்கிறது என புரிந்து கொண்டவன், ஆனால் ஆன்ம விளக்கம் இன்றி அலைந்து கொண்டிருப்பான். எதை தான் இவனிடம் போய் சொன்னாலும் ஏற்றுகொள்ளமாட்டான், அலைவதே அவன் கர்மம். இவனையும் சமீபிக்க தகுந்தவன் அல்ல. ஏழாவது வருகிறவன், சாதனையாளன். யராவது சொல்லியோ, அல்லது எங்கிருந்தாவது கேட்டோ, அல்லது எதாவது நூல்கலை கிளறியோ கொண்ட அறிவால் கடினமான சாதனை செய்பவன், தீவிர வைராக்கியம் கொண்டவனாக இருப்பான், ஆனால் தான் செய்வதை மனைவிக்கு கூட சொல்லமாட்டான், அப்படி ரகசியம் காப்பவன். அவன் செய்ய்ம் வித்தையே பெரிசு எனும் எண்ணம் இவனுக்குள் இருப்பதால் மற்றவர்களை பொருட்படுத்தமாட்டான். எப்போதும் தனிமையில் இருப்பான், சாதனையில் கண்ணும் கருத்துமாக இருப்பான். இவனுக்கும் ஆன்ம விளக்கம் இருக்காது, ஆகையினால் சமீபிக்க தகுந்தவன் அல்ல. எட்டாவது வருகிறவன் ஞானமுட்டாள் என வகைபடுத்தலாம். தான் செய்யும் வித்தை பரமோன்னதமானது, வித்தையினால் சொர்க்கம் போகலாம், பரமண்டலத்தில் ஏறிவிடுவேன் என பெருமையினால் இருப்பவன். சிறந்த சாதனையாளனாக இருந்தாலும் இவன் தேடுதலை நிறுத்திகொண்டவனாகையினால் இவனுக்கும் ஞான விளக்கம் இருக்காது. எது சொன்னாலும் உறைக்காது, சாகும் தருவாயில் கூட உபதேசம் ஏற்றுகொள்ள தயங்குவான். அவன் வித்தையே பரமமானது என முட்டாள்தனமாக இருப்பவன்.இவனையும் சமீபிக்காமல் இருப்பது நலம். ஒன்பதாவது வருபவன் வித்தையை நம்புவான் ஆனால் குருவை நம்பமாட்டான். வித்தை மட்டும் போது ஆன்மவிளக்கம் உண்டாகும் என இருப்பவன். வித்தையின் நுணுக்கம் ஆழ்ந்த அனுபவம் கொண்ட குருவிடம் இருக்கின்றது என விளங்கிகொள்ள மாட்டான். குருவை மனுஷதூலம் என கருதி மரியாதை செய்யமாட்டான். குருவிடம் மறைவான ஞானவிளக்கம் குடிகொள்கின்றது என புரிந்துகொள்ளாமல் வித்தையை மட்டும் வாங்கிகொண்டு ஓடிவிடுவான்.இவனும் கதைக்கு ஆகாதவன். ===(தொடரும் உலகத்தில் பெரிய வித்தை என்பது நான் பிரம்மாண்டமான ஏதோ வித்தையை பண்ணி கொண்டிருக்கிரேன், மற்று எல்லா வித்தைகளும் என் வித்தைக்கு மட்டமானது எனும் ’வித்தை பெருமை’, அது எல்லா வித்தை பண்ணுபவர்களுக்கும் வர வாய்ப்பு அதிகம். யார் ஒருவருக்கு இப்படியான வித்தை கர்வம் இருக்கிரதோ நிச்சயம் அவர்கள் தனக்கு தானே வேலி கட்டி கொண்டு தன்னந்தனியாக கம்பு சுற்றுபவர்கலே ஆம். அவர்கள் மற்றவர்களை, ஏனைய வித்தைகளை, சம்பிரதாயங்களை அறிந்து கொள்லாமலேயே அவை அனைத்தும் தவறு என கங்கணம் கொண்டுவிடுவர். அவர்கள் தன்னை சுற்றி வேலி கட்டி உட்கார்ந்து விடுவதனால் அவர்கள் அந்த வேலிக்கு வெளியே வந்து வெளியில் உலாவி வரும் வித்தைகள் என்னன்ன என்பதை கற்க்க இயலாமல் தனித்து விடுவர். இதன் பரிணாமம் தான் "தன் வித்தை தான் பிரம்மாண்டம்", இதுவே பெரிய வித்தை எனும் தற்பெருமை. இதை வெற்றி கொள்வதே பெரிய வித்தைகளுக்கு எல்லாம் பெரிய வித்தை எந்த வித்தைகளும் ஞானத்தை நேரடியாக தராது.. அதுக்காக அவையெல்லாம் அர்த்தமற்றவை அல்ல... ஒவ்வொரு வித்தைகளையும் எந்த எதிர்ப்புமின்றி உள்வாங்கி செயலாற்றும் போது அவை நமக்கு தனியான ஒரு வித புரிதலை சன்மானமாக தருகின்றன.. அந்த புரிதலாகிய சன்மானம் நம் உயிரோடு ஒட்டிகொள்கின்றது.... அது நம்மை அடுத்த நிலைகளுக்கான படிகலை அடையாலம் காட்டுகின்றது... முதல் படியே பயனற்றது என ஒருவன் நினைத்து கொண்டிருந்தால் அவனுக்கு புரிதல் வருதல் எங்ஙனம்?.. அடுத்த படியை அடையாளம் காண்பது எங்ஙனம்... அதனால் சரியான வளர்ச்சியில் இருப்பவனுக்கு என ஒரு வித்தை நிரந்தரமாக இருக்காது... அவன் வித்தைகளின் ஊடாக பயணித்து கொண்டிருப்பான்.. அவன் எந்த வித்தைக்கும் அடிமைபட்டு கிடப்பதில்லை.. அவன் புரிதலே அவன் நிரந்தர வித்தையாக மலரும் Hseija Ed Rian Sathya Narayanan சாந்து உண்டாகட்டும் ஜீ..மனம் அமைதி பெறட்டும்....அதிக ஆவல் கொண்டால் மனம் அமிதியை இழந்துவிடும்...ஆவலே வினையாகி விடும்..காமம் தலைகேறினவனுக்கும் கோபம் கொண்டவனுக்கும் அதிக ஆவல் இருப்பவனுக்கும் அறிவு வேலை செய்யாது. நடுநிலையே ஞானத்துக்கு அடித்தளம்