சாவு பொய்யாச்சே என்பது மெய்=

===சாவு பொய்யாச்சே என்பது மெய்==== மனுஷன் நரனாக பிறந்து அறிவு மாணிக்கத்தை பெற்று தேவராகணும் எங்கிற யோசனை அருமை தான் ஐய்யனே, ஆயினும் சற்று சந்தேக நிவர்த்தி வேணுங்கிறேன், தெளிவுக்குத்தான்... சாதி மனுக்குலம் எல்லாம் ஜீவன் என்னவென கண்டறிந்து, அந்த அறிவின் தெளிவினால் ஜென்ம சாபல்ய பலன் அடையட்டும் என்பதும் அருமை தானுங்கோ... ஆனால் அழியகூடிய தூலத்தை விடுத்து அழியா சுவர்ண தேகம் பெற்று எக்காலத்துக்கும் மரணமில்லா பெருவாழ்வு வாழ எத்தனிப்பதும் அருமை தானுங்கோ... தன்னில் தனியனாகிய வஜ்ஜிர மாணிக்கத்தை கைபோட்டு அதில் சென்று உட்புகுந்து, அந்த ஜீவமாளிகையில் பரகாய பிரவேசம் பண்ணுவதும் அருமை தானுங்கோ... ஆனால் நிச்சயமாக அறியவேண்டிய மற்றொரு கேள்விக்கு பதில் கூட தெரியவேணுமுங்கோ... ”உன் ஜீவனை நீ உன் வாழ்நாளில் ஒருமுறையேனும் திரும்பி பாராவிட்டால், அது உன்னை தூக்கி போட்டு விட்டு அலகை எனும் பிசாசிடம் உன்னை ஒப்படைத்து விடும் என்கின்றார்களே அது எப்படி?.. உன்னுடைய ஜீவனை அலகை பிடித்து கொண்டு எக்கோடி காலத்துக்கும் நரக வாதனைக்கே ஆளாக்குவான் என்கிறார்களே, அது எப்படி?.. உண்மையில் உன் ஜீவனை அலகை பிடித்துகொள்ளுவான் என்பது நிச்சயமான உண்மை தானா என சற்று சிந்தித்து பதில் சொல் செல்வமே!!. ....”நீ” உன் ஜீவனை பாராமல் அசட்டை செய்தால் உன் ஜீவனை அலகை கொண்டு போய்விடுவான் என்கிறார்களே, அப்போது அதே ஜீவனில் ”நீ” போய் குடியிருந்தால் மட்டும் அலகை உன் ஜீவனை கொண்டு போகாமல் உன்னை நித்திய ஜீவமாளிகையில் வைத்திருப்பான் என்கிறது என்ன அறிவு? ”நீ” ஜீவனோடு ஐக்கியமானால் உன்னை அலகை விட்டு விலகிவிடுவானாம், ஆனால் ஜீவனோடு ”நீ” சேராவிட்டால் ஜீவனை அலகை கொண்டு சென்றுவிடுவானாம், அது எப்படி? ஜீவனை விட ‘நீ’ பெரியவனோ?..உண்மையில் அலகை கொண்டு போவது யாரை-உன்னையா அல்லது உன் ஜீவனையா

திருமந்திரம்

ஏரொளி உள்எழு தாமரை நாலிதழ் ஏரொளி விந்துவி னால்எழும் நாதமாம் ஏரொளி அக்கலை எங்கும் நிறைந்தபின் ஏரொளிச் சக்கரம் அந்நடு வன்னியே வன்னி எழுத்தவை மாபலம் உள்ளன வன்னி எழுத்தவை வானுற ஓங்கின வன்னி எழுத்தவை மாபெருஞ் சக்கரம் வன்னி எழுத்திடு மாறது சொல்லுமே சொல்லிய விந்துவும் ஈராறு நாதமாம் சொல்லிடும் அப்பதி அவ்வெழுத் தாவன சொல்லிடு நூறொடு நாற்பத்து நால்உருச் சொல்லிடு சக்கர மாய்வரும் ஞாலமே மேல்வரும் விந்துவும் அவ்வெழுத் தாய்விடும் மேல்வரும் நாதமும் ஓங்கும் எழுத்துடன் மேல்வரும் அப்பதி அவ்வெழுத் தேவரின் மேல்வரு சக்கர மாய்வரும் ஞாலமே ஞாலம தாக விரிந்தது சக்கரம் ஞாலம தாயிடும் விந்துவும் நாதமும் ஞாலம தாயிடும் அப்பதி யோசனை ஞாலம தாக விரிந்த எழுத்தே விரிந்த எழுத்தது விந்துவும் நாதமும் விரிந்த எழுத்தது சக்கர மாக விரிந்த எழுத்தது மேல்வரும் பூமி விரிந்த எழுத்தினில் அப்புறம் அப்பே அப்பது வாக விரிந்தது சக்கரம் அப்பினில் அப்புறம் அவ் அன லாயிடும் அப்பினில் அப்புறம் மாருத மாய் எழ அப்பினில் அப்புறம் ஆகாச மாமே ஆகாச அக்கர மாவது சொல்லிடில் ஆகாச அக்கரத் துள்ளே எழுத்தவை ஆகாச அவ்வெழுத் தாகிச் சிவானந்தம் ஆகாச அக்கரம் ஆவ தறிமினே. அறிந்திடும் சக்கரம் ஐயைந்து விந்து அறிந்திடும் சக்கரம் நாத முதலா அறிந்திடும் அவ்வெழுத் தப்பதி ஓர்க்கும் அறிந்திடும் அப்பக லோன்நிலை ஆமே அம்முதல் ஆறும்அவ் ஆதி எழுத்தாகும் எம்முதல் ஆறும்அவ் அம்மை எழுத்தாகும் இரும்முதல் நாலும் இருந்திடு வன்னியே இரும்முத லாகும் எழுத்தவை எல்லாம் எழுத்தவை நூறொடு நாற்பத்து நாலும் எழுத்தவை ஆறது அந்நடு வன்னி எழுத்தவை அந்நடு அச்சுட ராகி எழுத்தவை தான்முதல் அந்தமு மாமே அந்தமும் ஈறும் முதலா னவைஅற அந்தமும் அப்பதி னெட்டுடன் ஆதலால் அந்தமும் அப்பதின் மூன்றில் அமர்ந்தபின் அந்தமும் இந்துகை ஆருட மானதே ஆஇன மானவை முந்நூற் றறுபதும் ஆஇனம் அப்பதி னைந்தின மாய்உறும் ஆஇனம் அப்பதி னெட்டுட னாய்உறும் ஆஇனம் அக்கதி ரோன்வர வந்தே. வந்திடும் ஆகாச ஆறது நாழிகை வந்திடும் அக்கரம் முப்ப திராசியும் வந்திடும் நாளது முந்நூற் றறுபதும் வந்திடும் ஆண்டும் வகுத்துறை அவ்விலே அவ்வினம் மூன்றும்அவ் ஆடது வாய்வரும் கெவ்வினம் மூன்றும் கிளர்தரு ஏறதாம் தவ்வின மூன்றும் தழைத்திடும் தண்டதாம் இவ்வினம் மூன்றும் இராசிகள் எல்லாம் இராசியுட் சக்கரம் எங்கும் நிறைந்தபின் இராசியுட் சக்கரம் என்றறி விந்துவாம் இராசியுட் சக்கரம் நாதமும் ஒத்தபின் இராசியுட் சக்கரம் நின்றிடு மாறே நின்றிடு விந்துவென் றுள்ள எழுத்தெலாம் நின்றிடும் நாதமும் ஓங்கும் எழுத்துடன் நின்றிடும் அப்பதி அவ்வெழுத் தேவரில் நின்றிடும் அப்புறம் தாரகை யானதே தாரகை யாகச் சமைந்தது சக்கரம் தாரகை மேலோர் தழைத்ததோர் பேரொளி தாரகை சந்திரன் நற்பக லோன்வரத் தாரகை தாரகை தாரகை கண்டதே கண்டிடு சக்கரம் விந்து வளர்வதாம் கண்டிடு நாதமும் தன்மேல் எழுந்திடக் கண்டிடு வன்னிக் கொழுந்தள வொத்தபின் கண்டிடும் அப்புறங் காரொளி யானதே காரொளி அண்டம் பொதிந்துல கெங்கும் பாரொளி நீரொளி சாரொளி காலொளி வானொளி ஒக்க வளர்ந்து கிடந்த பின் நேரொளி ஒன்றாய் நிறைந்தங்கு நின்றதே நின்றது அண்டமும் நீளும் புவியெலாம் நின்ற இவ் அண்டம் நிலைபெறக் கண்டிட நின்ற இவ் அண்டமும் மூல மலமொக்கும் நின்ற இவ் அண்டம் பலமது விந்துவே விந்துவும் நாதமும் ஒக்க விழுந்திடில் விந்துவும் நாதமும் ஒக்க விதையதாம் விந்திற் குறைந்திட்டு நாதம் எழுந்திடில் விந்துவை எண்மடி கொண்டது வீசமே. வீசம் இரண்டுள நாதத் தெழுவன வீசமும் ஒன்று விரிந்திடும் மேலுற வீசமும் நாதம் எழுந்துடன் ஒத்தபின் வீசமும் விந்து விரிந்தது காணுமே. விரிந்தது விந்துவும் கெட்டது வீசம் விரிந்தது விந்துவும் நாதத் தளவு விரிந்தது உட்பட்ட எட்டெட்டு மாகில் விரிந்தது விந்து விதையது வாமே விதையது விந்து விளைந்தன எல்லாம் விதையது விந்து விளைந்த உயிரும் விதையது விந்து விளைந்தவிஞ் ஞானம் விதையது விந்து விளைந்தவன் தாளே. விளைந்த எழுத்தவை விந்துவும் நாதம் விளைந்த எழுத்தவை சக்கர மாக விளைந்த எழுத்தவை மெய்யினுள் நிற்கும் விளைந்த எழுத்தவை மந்திர மாமே மந்திரம் சக்கர மானவை சொல்லிடில் தந்திரத் துள்ளெழுத் தொன்றெரி வட்டமாம் தந்திரத் துள்ளும் இரேகையில் ஒன்றில்லை பெந்தம தாகும் பிரணவம் உன்னிடே உன்னிட்ட வட்டத்தில் ஒத்தெழு மந்திரம் பின்னிட்ட ரேகை பிழைப்பது தானில்லை தன்னிட்ட டெழுந்த தகைப்பறப் பின்னிற்கப் பன்னிட்ட மந்திரம் பார்க்கலு மாமே பார்க்கலு மாகும் பகையறு சக்கரம் காக்கலு மாகும் கருத்தில் தடம்எங்கும் நோக்கலு மாகும் நுணுக்கற்ற நுண்பொருள் ஆக்கலு மாகும் அறிந்துகொள் வார்க்கே. அறிந்திடுஞ் சக்கரம் ஆதி எழுத்து விரிந்திடுஞ் சக்கரம் மேலெழுத் தம்மை பரிந்திடுஞ் சக்கரம்பார் அங்கி நாலும் குவிந்திடுஞ் சக்கரம் கூறலு மாமே கூறிய சக்கரத் துள்எழு மந்திரம் ஆறியல் பாக அமைந்து விரிந்திடும் தேறிய அஞ்சுடன் சேர்ந்தெழு மாரண மாறியல் பாக மதித்துக்கொள் வார்க்கே மதித்திடும் அம்மையும் மாமாதும் ஆகும் மதித்திடும் அம்மையும் மங்கனல் ஒக்கும் மதித்தங் கெழுந்தவை மாரண மாகில் கொதித்தங் கெழுந்தவை கூடகி லாவே. கூடிய தம்பனம் மாரணம் வச்சியம் ஆடியல் பாக அமைந்து செறிந்தடும் பாடியுள் ளாகப் பகைவரும் வந்துறார் தேடிஉள் ஆகத் தெளிந்துகொள் வார்க்கே தெளிந்திடுஞ் சக்கர மூலத்தி னுள்ளே அளிந்த அகாரத்தை அந்நடு வாக்கிக் குளிர்ந்த அரவினைக் கூடிஉள் வைத்து அளிந்தவை அங்கெழும் ஆடிய காலே காலரை முக்கால் முழுதெனும் மந்திரம் ஆலித் தெழுந்தமைந் தூறி யெழுந்தவாய்ப் பாலித் தெழுந்து பகையற நின்றபின் மாலுற்ற மந்திரம் மாறிக்கொள் வார்க்கே கொண்டஇம் மந்திரம் கூத்தன் எழுத்ததாய்ப் பண்டைஉள் நாவில் பகையற விண்டபின் மன்றுள் நிறைந்த மணிவிளக் காத்ஞிளி என்றும் இதயத் தெழுந்து நமவே

இல் வாழ்வு

இல் வாழ்வு தூக்குங் காபுஹெ துடரு மேயுமைன் சுழியஞ் சாத்துக்குள்ளே யாகுமே பார்க்கு மலிபுலாமீம் ஹேயுந் தவுசில்நிற்கப் பழக்க மலிபுலாமீ மாகுமே காக்குந் தேயும் ஹேயுங் கருதுங்கமலஹூவும் கருவு மெழுத்தைக்காணு முனைக்குள்ளே ஆக்குஞ் சகலகுரு காபும் நூனுக் குள்ளே யடங்குந் தமிழட்சரக் குருவும்பார். இல்லென்ற றெழுத்தைப் பற்றி - இரு வாசலைப் பூட்டி யடைத்துப் பிடித்துக் கொல்லன் துருத்திகொண் டூதி - நல்ல கோலமாய் மூலக் குகையை யெழுப்பி வில்லின்மேல் நாணம்பை யேற்றி - வெகு வேகமா யொன்பது வாச லடைத்து அல்ஹம்தில் ஒன்றாகி நின்ற - நந்தம் ஆதியை நன்றாகக் கண்டுகொண் டேனே உச்சிதனிலிருந்து - வுரு வாகி அலிபாகியே நடுவே பச்சிதனிற்றரித்துப் - பல மாகவேஇல்லென்றிருந்கொண்டு வெச்சிதனைக்கடந்து - இல் லல்லாஹூவென்றயெழும்பிநின்று அச்சரமானதுவை - யரு ளாகத்தருந்திருக்கையிதுவே வித்துஞஅ சிலமரமும் வேருமிவை மூன்றும் புத்தி யறிவிக்கப் பூண்டிறைவ - னுற்றுரைப்பான் ஆவென் றதின்பொருளை யார்க்கும் நவிலாதே ஊவதனுக் கப்பாலென் றோதிவிடு - நீயெவர்க்கு பாலுமாம் பாலெரியும் பர்வமெறிந் தாலுனக்குத் தேனுமா மென்றே தெளி . மிக்கசிறி யோர்க்கு மெல்லியர்க்கும் வீணருக்குஞ் சற்குருவி ணுண்மைமொழி சாற்றரிது - மக்கநபி வாகா யெடுத்துரைத்தோர் வான்பொருளைக் கண்டி சாகாமற் செத்தவர்க்கே தாம். அழுக்கறுத்து மெய்யை யறிந்தோர்முன் சென்று சுளுக்கறுத்து நீகேளு சொல்லுவா - ருட்கருத்தில் வஞ்சகத்தை நீக்கி வான்பொருளை யென்றுமவர் தஞ்சமெனக் காட்டுவார் தாம். பொருளொரு பொருட்டு மெல்ல பூமிவிட் டகல்வா ரானா லருளொரு பொருட்டி னாலே யவனியை நோக்கிற் மிருளைவிட் டகல்வா ரில்லென் றிலங்கிய கலிமாக் வெருளதை நீக்கி மேலா சனத்தில்வீற் றிருப்பா ரன்றே. இல்லென நிரம்பி நின்ற வெழுத்தினைக் கமலத் துள்ளே மெல்லவே யிருத்தி வாங்கி வெறுப்பினை யகல நீக்கிச் சொல்லினுஞ் சொல்லா வண்ணந் தோத்திரஞ் செய்வீ ரா கல்பெனும் நயனத் தூடே கதிரவ னொளிய தாமே. மலிவாக வருநாலு ஹறுபேதென் றுணறார்கள் மனங்காபிரா மெலியாத ஹறுபேதென் றுணர்வோர்கள் வெகுஞான வெளிசேர்குவார் வெளிசேரும் படிஞானச் சுடரஞ்சு வெளிகாண்பர் வெகுராசி மொளிசேரு முயிராவ தொருநாளு மொழியாதே யுடலானதி வருநாலு மறையோது கலிமாவி னொளிசேரும் வகையான றெளிவாக விருநாலு ஹறுபான திருநாம மெழுந்தில்லின் கொள்ளுவா ரீமா னுள்ளோர் குறியெல்லாம் புகலக் கேண் ள்ளுவார் நாயன் வைத்த நடுவினி லருளை நோக்கி பிள்ளுவார் கலிமாத் தன்னை விரைந்திரண் டெழுத்தா யள்ளள வெனினும் நீங்கா ரியங்குவார் மூச்சு னோடே. சொல்லுவார் அலியே மேனி சுகமுறும் பாசத் தாலே வெல்லுவான் இபுலீ சும்மை வெருட்டுவான் பயப்ப டாமல் வில்லுநா ணுடம்பு றூஹாய் விழியம்பாற் றொடுதங் கெய் இல்லில்ரண் டெழுத்தொன் றாலே யிறைவனைக் காண லாமே . உடுதுகி லழுக்கை நீக்கு முவமையோ லுணர்ந்து நீங்க ளடுதவ வசனந் தெளபா வாடையை வெளுக்கு மாப்போ லிடுதவங் கமலத் தில்லென் றேற்றிடப் பாவந் தீரும் முடுகுவா றறுஷின் மேலோன் முஹப்பத்தி லாவா ரன்றோ ஆவா ரவனியின்மே லானவறு ஷைக்கடந்து போவார் பிதர்க்கணம் போகாமற்-சீர்பாதஞ் சென்றுதொழு வார்கமலத் தில்லென்ற சத்தநலங் கண்டு தெளிவார்கள் ஹக்காவா-ரென்றுமுள்ள நிச்சயத்தைக் காண்பார் நினைவுகலங் காதிருப்பார் நற்செயலி லேமனத்தைக் நாட்டுவா-ருட்சிவத்தை நாடி யிருப்பார்கள் நானுமல்ல நீயுமென்று தேடி யிருப்பார் தினம். நாலினை இரண்டுஒன்று ஆக்கி நடுவினில் மெலினின் முறைகண் மூன்றில் விதமதாய் காலினின் மறைய நாலும் கதிரவன் ஒளியே பாலினை உண்டு ஞானப் பதியினில் சேர இல்லல்லா நாலில் ஒன்றை இருத்தியே சொல்லெலாம் இரண்டும் கூட்டிச் சுரு கல்லெலாம் உருகச் சாடும் கனிந்தனே வெல்லலாம் மனத்தை எல்லாம் விண் செய்யினு மேவல் தந்தை செயலினைச் செய்யுந் தா சய்யிரு வகையுங் கூடித் தரித்தொருரூப மாகிப் பொய்யிரு ளகன்று ஞானப் பொருளெனக் குபதே அய்யரென் னுளத்தில் வாழ்க ஆமினல் லாகு ஆமீ சொல்லு மடியவரைத் தூடணித்து மேலோர்கள் கல்பதனுக் குள்ளுறையுங் காவலனே - இல்லெனவ தெல்லா வுயிர்க்குமிர ணப்பொலிவு றஹமத்தோ டல்லா வெனப்பெருமை யானவனே - வல்லானே எண்ணு மெழுத்தி லொளியுருவா யெவ்வுயிர்க்கு மன்னன் சிவமயமென் றாள்பவனே வல்ல பங்கொடு மறையுச்சி பழுத்துமண் ணுல நல்ல றந்தரும் ஞானத்தின் நடுவுச்சி பழுத்தங் கில்லே னும்பொரு ளுடைவதெவ் விடத்திலெ புல்ல னையுவந் தடிமைகொள் ளெவர்க்குநற் கருதி யெவருங்கண் டுணராமலே காய மதில்மாயப் பொருளாயெங்கும் சொருகி வுயிர்களோ டிணங்கிமண்ணில் சுணங்கித் திரிகின்ற பொருளையார்க்கும் உருகிக் கிடக்குநல் லுள்ளன்பினோ டொழித்தங் கிருக்கின்ற வுறும்பொருளே வெருவிப் பயந்துன்னோ டிரந்துகேட்பேன் விதன மறிந்தெனக் குதவிசெய்வாய் மருவிப் பெரும்பிழை வாராமலே வல்லோ னேயுன்ற னடைக்கலமே. இல்லென் றுனையடியே னேத்துதல்கண் டா கல்புமுரு காதோவிண் ககனருரை பேசாரே செல்லுமெங்கள் பிழைபொறுத்துன் றிருவுள சொல்லும் பிறவாதோ துயரறவே துய்யவனே செல்லென்றுலகி லெனைப்படைத்த தீனேயெனது தீ அல்லும்பகலு முனைத்தேடி யடியேன் முறையிட் டரு வெல்லுமுயர்கா தேறாதோ வேந்தாவெனக்கும் வீதியீ இல்லென்றடியேன் புகழ்ந்ததுனக் கேற்றதிலையோ ஆதி யொருவனை மறந்துலகி லனேகம் பிழைகள்செய் திறந்தாலங்கண் நீதி பெறுமுயிர் தனையோ விண்ணோர் நெறிசே ருடலையோ கேட்பார் பின்னே சோதி யருட்படி நரகி லிட்டுச் சுடும்போது படுந்துய ரவனோ நாமோ ஓதி யுணர்ந்தோர்க ளடியேன் சொன்ன வுண்மை யறிந்துரை சாற்று வீரே . ஆதியும னாதியாய் அஹமதுமு ஹம்மது சோதியா யேக சுபசொரூபாய் -நீதியாய் இப்புவியில் வந்துயிர்க் ளெல்லவர்க்குந் நிற்பவரை நெஞ்சே நினை. ஆதிபெரும் பொருளே யழிவில் லானே அன்னை யிலுமன் பானபெரி யோனே சோதியிறை யோனே துவக்கமில் லானே துய்யவனே யெல்லாம் படைத்தமிழிப் போனே நீதிபெற வெங்கு நிரம்பிநின் றோனே நிச்சயப் பொருளே நிகரில்லா ஞானமே ஓதியுணர் வல்லார்க்கு முத்தமப் பொருளே உண்மையா யென்மனத் தழுக்கறுப் பாயே. ஆருமின பேரென்றுனை யறியாமலே நெஞ்சுள் சேரும்புகழ் தேடும்படி தெரியுமுறை யேநீ ஓருமுப தேசமொரு நாளுமென துள்ளம். பாரில்மற வாமலுயர் பாடந்தரு வாயே. --- பீர் முஹம்மது ஸாஹிப்

அண்ட பிண்ட ஜீவன்

அண்ட பிண்ட ஜீவன் பிண்டத்திற்க்கு மத்தியாக உயிர்ப்பு எனும் ஜீவன் இருக்கிறது...அதுபோல அண்டத்திற்க்கு மத்தியாக அறிவு எனும் ஜீவன் இருக்கிறது... ஒன்று செத்து போகும் மற்ரையது சாகாது.... அப்படி அண்டத்திற்க்கு மத்தியாக.... கண்ணாக இருப்பதே அறிவெனும் “திரு”...... அதுவே நடுக்கண்...அதுவே திருக்கோயில்...அதயே திறந்து கொள்ளவேண்டும்...அதற்க்கு தக்க ஆசாரியன் அருள் வேண்டும்... ********பார்க்கும் தான் கெடுவது அத்வைதம். பார்க்கப்படும் பொருளும் கெடுவது அதீதம். சத்தியம் - வள்ளலார்

பிரம்மச்சரியம்

உருத்தரிப்பதற்கு முன் உயிர் புகுந்த நாதமும் கருத்தரிப்பதற்கு முன் காயம் என்ன சோணிதம் அருள்தரிப்பதற்கு முன் அறிவு மூலாதாரமாம்" "சுக்கில துளையிலே சுரோணிதக் கருவுளே முச்சதுர வாசல் தன்னில் முளைத்தெழுந்த வோட்டினில்" உருத்தரிப்பதற்க்கு முன் உயிர் புகுந்த நாதமும் என்பதில் வரும் நாதமானதை அறிந்து பற்றிகொள்பவன் உண்மையில் பாக்கியசாலியே...வணங்கத்தகுந்தவனே...அவனே நாதனுமாவான். சுக்கிலதுளியின் உள் இருக்கும் உயிரின் உள்ளாக அமைந்திருக்கும் நாதமே பிரம்ம சொரூபம்..அதுவே பிரம்மசரியம். நன்றி: ரியான் அய்யா

அறிவு

ஒருவர் தொட்டுக்காட்டவே அது மிளிரும்...இல்லையெனில் மிளிராது, அறிவு பற்றாது...அறிவிற்க்கு தீட்சை அறிவின் வாயிலாகவே , மனதின் வாயிலாக இருக்கமுடியாது அல்லவா...அதுபோல ஜீவனுக்கு போகும் வாசல் மிகவும் இடுக்கமானது, அதை கண்டடைந்தவர்கள் ஒரு சிலரே

சுழுத்தி

சுழுத்தி: தூக்க நிலையில் தெரிந்தாலும் தெரியாவிட்டாலும் மனிதன் கடவுளோடு இதயத்தின் ஒன்றி இருக்கின்றான். மனது சுதந்திரமின்றி பிராண சக்தியால் இழுக்கப்பட்டு தூக்க நிலைக்கு போவதால் அங்கிருந்து கடவுள் அறிவை கொண்டு வர முடியவில்லை. ஆனால் தானாகவே உலகத்தை உதறி தள்ளிவிட்டு புத்தி கூர்மையால் அகங்காரத்தையும் தள்ளிவிட்டு இதயக் குகையில் இருக்கும் தன்னுடையை சுயவீடாகிய சித்தத்தில் குடிக்கொண்டிருக்கும் கடவுளிடம் செல்லுவோமாயானால் விசித்திர அனுபவம் ஏற்படுகிறது. கடவுளின் அருள் ஏற்படுகிறது. இது தான் உண்மை ஞான அறிவு, இந்த அறிவால் பிரம்மத்தை அறிந்து கொள்ளலாம். தத்துவங்களையும் எளிதாக அறியலாம். மனம் இப்படி அடிக்கடி கடவுளிடம் போக்குரவரத்து வைத்துக்கொண்டு இருக்குமானால் பேரின்பம் உண்டாகும்

பிராணன்

பிராணன் மனதை தாய்ப்போல் காக்கிறது. விழிப்பு நேரத்தில் குழந்தையாகிய மனதை இந்திரியங்களோடு விளையாட விடுகிறாள். அந்திப்பொழுது ஆனதும் மனதை உள்ளே இழுத்துத் தூங்கப் பண்ண முயற்சி செய்கிறாள் மனது தன நண்பர்களாகிய பஞ்சேந்திரியங்கள் இல்லாமல் தனக்குதானே விளையாடிக் கொள்கிறது. பிறகு இதயத்துக்குள்ளே இழுத்து மடியிற்போட்டு தூங்கப் பண்ணுகிறாள். இங்கே சித்தாக இருந்து கொண்டு மனம் சுகத்தை அனுபவிக்கிறது. பிராணன் விழித்துக் கொண்டிருந்து குழந்தையாகிய மனதின் விளையாட்டு சாமான்களாகிய உடலையும், ஞாபக சக்தியையும், புத்தியையும், அகங்காரத்தையும், ஜாக்கிரதையாய் வைத்துக் கொண்டு விழித்தவுடன் அதனிடம் கொடுத்து விடுகிறது

மனம்=அறிவு

மனமும் வாசியும் சேர்ந்தே இருக்கின்றன...மன்மனம் எங்குண்டு வாயுவும் அங்குண்டு...மன்மனம் எங்கில்லை வாயுவும் அங்கில்லை....மன்மனதுள்ளே மனோலயமாமே ...என மூலர் சொல்லுவார்.....அதை கருத்தில் கொள்ளவேண்டும்.....நாகத்தை மனம் பார்த்த உடனேயே பிராணன் வெடிப்பது இதனாலேயே....நம்முடைய மனதின் இயக்கமானது பிரானனினூடே இருக்கிறது...பிராணனானது ஜீவனோடே ஐக்கியத்திலும், மனமானது அறிவினோடே ஐக்கியத்திலும் இருக்கிறது...அறிவானது ஆன்மாவுடன் ஐக்கியத்திலும் , அது போல ஜீவனானது உடம்புடன் ஐக்கியத்திலும் இருக்கிறது. இதில் உடலுடன் இயங்கும் ஜீவன் கண்டத்தில் இருந்து கீழ்முகமாக இயங்குகிறது...இதையே ஜீவான்மா என்கிறோம்...அது போல அறிவு ஆன்மாவுடன் இருக்கிறது என்பது சொன்னேன் அல்லவா/..பர ஜீவன்....புருவமத்தியில் இருப்பிடம்...அது சாகாது, ஆன்மாவுடன் செல்லும்..கண்டத்தில் இருப்பது சாகும் ஜீவன்......இப்படி இருப்பதில் மனம் அடங்கில் பிராணன் அடங்கும், பிராணன் அடங்கில் மனமும் அடங்கும்...மனத்தை அடக்கி அறிவுடன் சேர்ப்பது தோத்திர ,தியான சம்பிரதாயங்கள்...பிராணனை அடக்கி அறிவுடன் சேர்ப்பது பிராணாயாம சம்பிரதாயங்கள்...முடிவு ஒன்றே...வழிமுறை வேறு வேறு....சாதகனின் அறிவு விருத்திக்கு ஏற்ப்பவும் குருவினுடைய அறிவு விருத்திக்கு ஏற்ப்பவும் சாதனை சம்பிரதாயம் அமையும்... நன்றி: ரியான் அய்யா இப்படி அகார ஜீவனை உகார ஜீவனோடு சேர்ப்பதே யோக என்பார்கள்....கீழ்முகமான அகாரஜீவனை மேல்முகமான உகார ஜீவனோடு சேர்த்து மகாரமான பிரம்ம ரந்திரத்தில் தானாகி தன்மயமாஇ இருப்பதே யோகமுடிபு.  பிறவி வரும் முன்னே அறிவில்லாமல் இருந்தது..பிறவியினால் அறிவுக்கு ஆதாரமான தூலம் வந்தது..நன்மையை தீமையும் அறியபடுகின்றது...சொர்க்கமும் நரகமும் அறியபடுகின்றது..இருளும் வெளிச்சமும் அறியபடுகின்றது..ஆன்மவும் பிரபஞ்சமும் அறியபடுகின்றது. தூலமில்லையேல் அறிவு விளக்கத்துக்கு வராது.இந்த தூலம் கிடைக்க வேண்டும் எனும் எண்ணத்துடனே தான் மும்மூர்த்திகள் கூட கோடி காலம் தவம் கொண்டுள்ளனர் போலும் என சொல்வர்.முக்திக்கு ஆதாரம் தூலமே தான். எவ்வுலகத்து ஜீவர்களுக்கும் முக்தி அடைய தூலம் புகுந்தே ஆக வேண்டும் ஆனால் வள்ளலாரோ மீண்டும் சொல்லுவது என்னவென்றால்,” ஆன்மா தனித்திருக்கும் ஜீவன் மன முதலியு அந்தகரணங்களின் மத்தியில் இருக்கும்” என்பதல்லவா?..அப்போது தெரிவது என்னவென்றால் தனித்து இருக்கின்ற ஆன்மாவானது கண்டத்தில் இருக்கின்ற ஜீவனோடு சேர்ந்து செயல்படும்போது அது ஜீவான்மா எனவும் , அதே போல அந்த ஆன்மாவானது புருவமத்தியில் இருக்கின்ற ஜீவனோடு சேர்ந்து இருக்கின்றபோது அது பரமான்மா எனவும் எனவும் கொள்லப்படுகிறது. அல்லவா?. ஆனால் நமக்கு ஆன்மாவானது கண்டத்தில் இருக்கின்ற ஜீவனோடு அல்லவா ஆன்மாவானது சேர்ந்து இருக்கிறது?...அல்லாது புருவமத்தியில் இருக்கின்ற ஜீவனோடு சேர்ந்து இருப்பதில்லையே?..அப்படித்தானே?..ஆகையினால் தானே கண்டத்தில் இருக்கின்ற ஜீவனோடு சேர்ந்துிருக்கும் நாம் கண்ட ஜீவன் இறந்து போகும் போது இறந்து போகின்றோம்?..சரிதானே?.. நன்றி: ரியான் அய்யா ஆகையினால் கண்டத்தில் இருக்கின்ற ஜீவன் இறந்து போகாமல் இருப்பின் நாமும் இறந்து போகாமல் இருக்கலாமல்லவா?..அதற்க்கு நாம் செய்யவேண்டியது என்னவென்றால் கண்டத்து ஜீவனை புருவமத்தியில் இருக்கும் ஜீவனோடு சேர்ப்பது என்பதல்லவா?..சாகாதிருப்பது தானே சன்மார்க்கம்?..செத்துப்போவது சன்மார்க்கமாகாதே.....ஆகையினால் செத்துப்போகும் ஜீவனை செத்துப்போகாமல் செய்வது தானே சுத்த சன்மார்க்கம் ?...அதனால் கண்டத்து ஜீவனை புருவமத்திக்கு கொண்டு செல்வோம் தக்க ஆசான் துணையுடன். வாழ்க வள்ளலார் மலரடி. நன்றி: ரியான் அய்யா மனதினால் செய்யப்படும் தியானம்... பிணத்தை சுட மீண்டும் பிணத்தையே நாடுகிறீர்கள். மனத்தை கொண்டு மனத்தால் விளைந்த உடம்பை சுட வேண்டும் என்கிறீர்கள், மரத்தினால் செய்த கோடாரி எங்காவது மரத்தை வெட்டுமா...? -நன்றி: ரியான் அய்யா  தூலம் சூக்குமம் காரணம் என சொல்லபடும் உடல் மூன்றும் மனம் அல்ல.ஆனால் மனம் இவற்றில் வியாபகம்.. விஸ்வ தைஜச, ப்ராக்ஜ எனும் நாமதேயத்தால் நான்’ ..’நான்’ என எது அறியபடுகிறதோ அது மனமே மனதை அறிய மனதால் சுட்டிகாட்டப்படும் வஸ்த்து வித்தான ஆன்மா வியவகாரத்தில் மனம் எனவும் அந்தரங்கத்தில் ‘நான்’ எனவும் இருவாக பிளந்து நிற்பது எதுவோ அதுவே ஒன்றான ஆன்மம்..இவ்விரு ரூபம் ஒன்றாக இரண்டற்ற சொரூபம் மனதுக்கும் அப்பாற்பட்டு ‘நன்’னுக்கும் அப்பாற்பட்டு நிற்கிறது என கொள்ளலாம்

ஆதியில் வார்த்தை

ஆதியில் வார்த்தை இருந்தது, அந்த வார்த்தை தேவனோடு இருந்தது, அந்த வார்த்தை ஒரு தேவனாய் இருந்தது, அவர் ஆதியில் தேவனோடிருந்தார், சகலமும் அவர் மூலமாய் உண்டாயிற்று, உண்டானதொன்றும் அவராலேயன்றி உண்டாகவில்லை, அவருக்குள் ஜீவன் இருந்தது, அந்த ஜீவன் மனிதருக்கு ஒளியாய் இருந்தது, அந்த ஒளி இருளிலே பிரகாசிக்கின்றது, இருளானது அதை பற்றிக்கொள்ளவில்லை, ஆதிமுதல் இருந்ததும்,நாங்கள் கேட்டதும் எங்கள் கண்களினால் கண்டதும்,நாங்கள் நோக்கி பார்த்ததும், எங்கள் கைகளினால் தொட்டதுமாயிருக்கிற ஜீவ வார்த்தையை குறித்து அறிவிக்கின்றோம், அந்த ஜீவன் வெளிப்பட்டது, பிதாவினிடத்தில் இருந்ததும்,எங்களுக்கு வெளிப்பட்டதுமான நித்தியமான அந்த ஜீவனை நாங்கள் கண்டு,அதை குறித்து அறிவிக்கின்றோம். உலகத்திலே வந்த எந்த மனுஷனேயும் பிரகாசிப்பிக்கிற ஒளியே அந்த மெய்யான ஒளி. அவர் உலகத்தில் இருந்தார்,உலகமோ அவர் மூலமாய் உண்டாயிற்று,ஆனால் உலகமோ அவரை அறியவில்லை.எத்தனை பேர்கள் அந்த வார்த்தையை பெற்றுக்கொண்டார்களோ அத்தனை பேரும் தேவனுடைய பிள்ளைகள் ஆவார்கள்.-(பைபிள்